Τίτος Πατρίκιος

Ένα της ποίησης
άλλο της ποίησης
τρίτο της ποίησης…

κόβουμε τη βασιλόπιτα της μηχανής
με φίλους και συμπαραγωγούς του ΚΡαΧ
σε μια εκπομπή γεμάτη
σ π α ρ κ λ ς!!!

φωνές πολλές
και ποίηση
ευχή
μηχανή #128

Σίγουρα είναι η απουσία
τόσο όμορφη.

Ανθρώπου ή ζώου, το χιόνι
θα πέσει και θα καλύψει
τα ίχνη της.

Ίσως κάθε λέξη
να είναι μια πατημασιά που τη γεμίζει
το χιόνι.

Ήμουν εδώ, που σημαίνει
Εξαφανίζομαι.

Άλισον Μπένις Γουάιτ

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι,
περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
Ντύλαν Τόμας

Τρίτη βράδυ
και πασπαλίζουμε το ΚΡαΧ με αστρόσκονη
γυμνάζοντας τα μάτια μας στ’ αστέρια

Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά
γι’ αυτό το προς το τέλος.
Αν έχει ξαστεριά
θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι.
Κική Δημουλά

η μηχανή #95
αυτό το τελευταίο αυγουστιάτικο βράδυ
κάνει το τέλος μια νέα αρχή
και κρύβει μιαν υποψία δροσιάς κάτω απ’ τη γλώσσα
για μελλοντικά φιλιά με γεύση θάλασσας

Αχ λίγο μέλι Θε μου
Για τις μέσα μας πληγές που περισσεύουν
Τ. Πορφύρης

τραύματα ουλές
χρυσός και φως
αληθινές μορφές τυραννισμένες
και μια πληγωμένη Άνοιξη
στη μηχανή #78

Featured image: Tiger, Shark and Me sit down for tea by Emma Haddow

Κάποτε, πρέπει να δούμε την ποίηση σαν πτίλο του Ταρκόφσκι
θεϊκό δώρο, βαμμένο στον Ουρανό
έρμα που, αν το πετάξεις, αποκτάς το βάρος ενός αγγέλου
αν το κρατήσεις, σε χαρακτηρίζει ο του ηλιάνθου τροπισμός.
Γιάννης Τσίγκρας

όλα αυτά που ωραία μας βαραίνουν
στη μηχανή #63
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

Featured Image: graffiti by Fikos

η μηχανή #61
επιστρέφει
σε αυτό που γέννησε
και τη λέξη χρόνος

Το σώμα σου ωραίο.
Το σώμα σου απέραντο

Χάθηκα στο απέραντο.

Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.
Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος, 1943

παρέα με τους τρεις μεγάλους ποιητές
τον ήλιο, τον αέρα και τον ουρανό
η μηχανή #44
ψάχνει
τη φωνή της θάλασσας
τ΄άστρα
και τη γύρη
τζιτζίκισμα
της καλοκαιριάς

Κι ο Κάλβος είχε.

με αφορμή μια ωδή στη χοληστερίνη
η μηχανή #43
κάνει ένα πέρασμα από
τα πάθη του έρωτα γύρω από ένα τηγάνι
το σώμα που καίει
κι άλλες επικίνδυνες μαγειρικές
γιατί
την ώρα που οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας
εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη