Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

συμπαντικά
και πεισματικά
μηχανή #166
εξερευνά
τον κόσμο
παρά
κάτι

Το έξω δε μας φταίει τίποτα.
το προς τα έξω μάς φταίει.
Ν. Καρούζος

Περνάει από τη στάχτη στο ασήμι
Της ελιάς το μήνυμά του

Τεντώνοντας από κλαδί σε κλαδί
Σαν σε τεράστια έλυτρα
Το σύμπαν
Θ. Χατζόπουλος

ο τζίτζικας
μηχανή #147
τζι και βαχ
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

Έγραψε το στίχο: «αν έλειπε αυτό το σιγανό τρυπάνισμα στο μυαλό», κι ύστερα σταμάτησε.
Μ. Αναγνωστάκης, Υ.Γ.

μηχανή #143
και η γραφή μετά –
τα υστερόγραφα
της ποίησης
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

Ένα σαλιγκάρι η ποίηση.
Ξέρει να κρύβει νοήματα
σ’ ένα κέλυφος φθόγγων και προθέσεων.
Κι αφήνει ίχνη από σημασίες
καθώς διασχίζει αργά σελίδες και ζωές.
Θα βρει τον τρόπο να επιβιώσει.
Ακόμα κι αν δεν υπάρχει βροχή.
Ακόμα κι αν χρειάζεται να κινδυνεύσει.
Τα σαλιγκάρια, εξάλλου, δεν πληγώνονται.
Έτσι και τα ποιήματα.
Ξέρουν να επουλώνουν και να επουλώνονται.
Φ. Κουτρουβίδης, «…Υστερόγραφο»

η σιωπή στο σαράκι
η μύγα στη μέλισσα
το ποίημα στην ερωτική θαλπωρή –

μια ανείπωτη ερωτική ιστορία
μηχανή #132
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

φαντάζεσθε εγχρώμως
αντι-εξουσιάζεσθε ανυπερθέτως
και αχ βαχ κραχ!
https://kpaxradio.live

Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά
χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας.
Με το ξημέρωμα θα μπούμε σ’ άλλο λιμάνι
όπως σ’ ένα καινούργιο ποίημα
και μες στην πάχνη θα κρατώ
τον τελευταίο στίχο μιας ανείπωτης ερωτικής ιστορίας.
Κατερίνα Αγγελική-Ρουκ

Ἂν εἶναι χρήσιμα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε; οὔτε κι’ ἐγὼ τὸ ξέρω. Θὰ σᾶς θυμίσω ὅμως ὅτι ὁ ποιητὴς Νίκος Καρούζος ἔλεγε ὅτι ἡ ποίηση περισσεύει καὶ εἷναι ἄχρηστη. Σ’ ἕναν κόσμο χρησιμοθηρίας, τὸ νὰ μὴν εἷναι κανεὶς χρήσιμος δὲν εἶναι πάντα κακὸ πράγμα, διότι ἡ μανία γιὰ τὸ χρήσιμο μᾶς ἔχει ὁδηγήσει ἐδῶ ποὺ μᾶς ἔχει ὁδηγήσει, δὲν εξαργυρώνονται τὰ πάντα, ἂς μείνουν καὶ μερικὰ πράγματα ἀνεξαγόραστα.”
Δημήτρης Κοσμόπουλος

μηχανή #98
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

«Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ’ αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θέση του, που δεν ήταν όμοια για όλους. […] Του ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες τα χέρια του.
Ήταν ο εαυτός του. Ο μικρός φτωχός, εαυτός του. Κανένας άλλος»
Μενέλαος Λουντέμης, Ένα Παιδί Μετράει τ’Άστρα, 1956.

Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά
γι’ αυτό το προς το τέλος.
Αν έχει ξαστεριά
θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι.
Κική Δημουλά

η μηχανή #95
αυτό το τελευταίο αυγουστιάτικο βράδυ
κάνει το τέλος μια νέα αρχή
και κρύβει μιαν υποψία δροσιάς κάτω απ’ τη γλώσσα
για μελλοντικά φιλιά με γεύση θάλασσας

Αν συμπυκνώναμε χρονικά την ηλικία του σύμπαντος
σε 1 ημερολογιακό έτος
τότε συγκριτικά η ιστορία της ανθρωπότητας
θα ανερχόταν στα 14 δευτερόλεπτα

η μηχανή #62
διαγράφει μια ελλειπτική τροχιά
στο βάθος του κόσμου
με λάβα αρχαίων ηφαιστείων
για συντροφιά

χτυποκάρδι γράφουμε εδώ στη γη
καρδιοχτύπι γράφουμε στο διάστημα
λόγω έλλειψης βαρύτητας
Γ. Στίγκας