Νίκος Καρούζος

συμπαντικά
και πεισματικά
μηχανή #166
εξερευνά
τον κόσμο
παρά
κάτι

Το έξω δε μας φταίει τίποτα.
το προς τα έξω μάς φταίει.
Ν. Καρούζος

Ρίχνετε κάπου-κάπου
λίγη ποίηση στη ζωή σας,
πετάτε της κάπου-κάπου κάνα στίχο
να τον βρίσκει μπροστά της,
να τον βρίσκη μεσ’ στα πόδια της,
να σκουντουφλά,
να συνέρχεται.
Κ. Μόντης

η μηχανή #155
σκουντουφλά πάνω σε στίχους
και κάπου κάπου
συνέρχεται –

Eίμαστε με ό,τι ανεβάζει τους ανθρώπους
Eίμαστε με τους καημούς τους
Eίμαστε με τα όνειρά τους
Kαι τούτο
Kαθώς ο πιο μεγάλος ήλιος του καλοκαιριού
Eίναι η ερημική τιμή μας.
Ν. Καρούζος

Αχ, έκανε το γιασεμί – 
όλη η λευκότητα των άστρων
στα μυρωμένα γιασεμόκλωνα
π’ ανθίζουν και καταπίνουν
το σκοτάδι

πεισματικά γιασεμιά
μηχανή #114
στο Κοινωνιικό Ραδιόφωνο Χανίων
https://kpaxradio.live

Στη μαύρη νύχτα
ζωγραφίζω γιασεμιά
να ξημερώσει
Δ.Ι. Αντώνιου

Ἂν εἶναι χρήσιμα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε; οὔτε κι’ ἐγὼ τὸ ξέρω. Θὰ σᾶς θυμίσω ὅμως ὅτι ὁ ποιητὴς Νίκος Καρούζος ἔλεγε ὅτι ἡ ποίηση περισσεύει καὶ εἷναι ἄχρηστη. Σ’ ἕναν κόσμο χρησιμοθηρίας, τὸ νὰ μὴν εἷναι κανεὶς χρήσιμος δὲν εἶναι πάντα κακὸ πράγμα, διότι ἡ μανία γιὰ τὸ χρήσιμο μᾶς ἔχει ὁδηγήσει ἐδῶ ποὺ μᾶς ἔχει ὁδηγήσει, δὲν εξαργυρώνονται τὰ πάντα, ἂς μείνουν καὶ μερικὰ πράγματα ἀνεξαγόραστα.”
Δημήτρης Κοσμόπουλος

μηχανή #98
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

«Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ’ αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θέση του, που δεν ήταν όμοια για όλους. […] Του ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες τα χέρια του.
Ήταν ο εαυτός του. Ο μικρός φτωχός, εαυτός του. Κανένας άλλος»
Μενέλαος Λουντέμης, Ένα Παιδί Μετράει τ’Άστρα, 1956.

Οι φωνές των παιδιών λένε τα λόγια που ξέχασες και δε λες πια.
Φτου ξελευτεριά! Παίζουμε; Κόψε.

από την απείθαρχη φασαρία των παιδιών
ως τη σιωπή των πεισμωμένων δρόμων
η μηχανή #49
σπάει
το κέλυφος
του ήχου