Οδυσσέας Ελύτης

πεφταστέρια
χελιδονοφωλιές
κι ένα φιλί
που γρατζουνάει –

συλλέκτης ομορφιάς
μηχανή #152
(με κάτι μπάσα να μας χαλάνε τα αστρικά ταξίδια)
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

το τελευταίο μουσείο του κόσμου θα έχει μέσα ένα αηδόνι. δυo πεύκα συλλεκτικά. δροσιά πρώιμης περιόδου. και έκθεμα κεντρικό την αίσθηση πως όλα θα πάνε καλά. η είσοδος θα σου στοιχίζει τη ζωή σου αλλά δε θα σε νοιάζει. χωρίς αυτά δε θα αξίζει και πολύ.
Κ. Χαρίτος

Ένα της ποίησης
άλλο της ποίησης
τρίτο της ποίησης…

κόβουμε τη βασιλόπιτα της μηχανής
με φίλους και συμπαραγωγούς του ΚΡαΧ
σε μια εκπομπή γεμάτη
σ π α ρ κ λ ς!!!

φωνές πολλές
και ποίηση
ευχή
μηχανή #128

Σίγουρα είναι η απουσία
τόσο όμορφη.

Ανθρώπου ή ζώου, το χιόνι
θα πέσει και θα καλύψει
τα ίχνη της.

Ίσως κάθε λέξη
να είναι μια πατημασιά που τη γεμίζει
το χιόνι.

Ήμουν εδώ, που σημαίνει
Εξαφανίζομαι.

Άλισον Μπένις Γουάιτ

Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ τ’ ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί.
Μ. Σαχτούρης

Ένας φακός 
με απίστευτον φωτοφράκτη
της άνοιξης
της δημιουργίας
του φωτός
μηχανή #112
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

συμπαρασυρθείτε
να σας ξυπνηθεί το ένστικτο του Ωραίου
https://kpaxradio.live

Και τώρα που άνοιξε και έκλεισε ο φωτοφράκτης σαν μάτι αδέκαστο και συνελήφθη ο χρόνος, ο ρεμβασμός αυξάνει την ζωή και δίδει στην κάθε εικόνα την κίνησι και την ευελιξία που φέρνει από τα βάθη μιας πηγής (της ιδικής του) ζεστό το πιο κρυφό της νόημα. Και ιδού που μεταλλάσσει πλήρως την εικόνα· από μια στατική στιγμή (ας πούμε καρφωμένη) την μετατρέπει σε πολυκύμαντον χορόν ωρών και πλαστικών σωμάτων ευρυθμίας, σε οντοποίησιν απτήν και ασπαίρουσαν παντός οράματος, πάσης επιθυμίας.
Α. Εμπειρίκος

η μηχανή #61
επιστρέφει
σε αυτό που γέννησε
και τη λέξη χρόνος

Το σώμα σου ωραίο.
Το σώμα σου απέραντο

Χάθηκα στο απέραντο.

Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.
Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος, 1943

παρέα με τους τρεις μεγάλους ποιητές
τον ήλιο, τον αέρα και τον ουρανό
η μηχανή #44
ψάχνει
τη φωνή της θάλασσας
τ΄άστρα
και τη γύρη
τζιτζίκισμα
της καλοκαιριάς

Αγάπη, από την έρημο, σου φέρνομε αρμυρίκια
κι είναι φτωχά, μα ωστόσο
σκέψου με πόση τσιγγουνιά
μαζέψανε σταλιά-σταλιά την αυγινή τη δρόσο
και φτιάξανε τ’ ανθάκια τους κατάσπρα και μελιτζανιά.

Αγάπη, από την έρημο σου φέρνομε αρμυρίκια…
Αν δεν ανθούσανε κι αυτά, δε θάρχονταν ο Μάης
στην έρημο. Στην έρημο πού να τα βρούμε τα Εντελβάις;
Φώτης Αγγουλές,«Αρμυρίκια», 1944

η μηχανή #38
κοιτάζει γη και ουρανό και
θαυμάζει το αλμυρίκι
ή αρμυρίκι
ή βρέζι
ή αρμύρα
ή μέρικος
που θρέφεται από
την ανελέητη αρμύρα της θάλασσας
και φέρνει το Μάη στην ακροθαλασσιά

η απόλυτη σκιά του καλοκαιριού
απόψε στις 21.00
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

θα γυρίσουμε
στην ομορφιά
μια μέρα;

Ελένη λοιπόν
Σε λένε
Σελάνα που μόνη πλανιέται
Εκείνη
Και συ
Που κάθεσαι μόνη
Ελένη
Ακούς;
Παιδική γλώσσα που έχομε όλοι αυτήν σου μιλώ
(Ελένη Βακαλό)

απόψε
αναζητούμε την ομορφιά
στη μορφή
κάποιας Ελένης

Δεν είναι αυτή φωνή μονάχα, δεν είναι αίμα
μονάχα, δεν είναι το μίσος ζυμωμένο
μ’ αγάπη μόνο, δεν είναι τραγούδι που τέρπει
μόνο, είναι αλυσίδες που έσπασαν, οι θύελλες
που μουγκρίζουν πάνω από τις στέγες
του θέρους, είναι η κραυγή της θάλασσας
που καταπίνει τα καράβια, είναι η ανάσα
των νέων μανάδων που μαθαίνουν
νέα νανουρίσματα, είναι ο σύθρηνος των ίσκιων
που χάνονται στον Άδη, είναι όλα τούτα
κι άλλα πολλά αμολόγητα, που τα συμπαίνεις,
Ελένη, στην καρδιά μου, για ν’ ανάψεις
την πρεπούμενη φλόγα μες στη νύχτα
του αιώνα, να πάρω γυμνοπόδαρος το δρόμο
και να σε βρω, ω λευκό, ω γαλάζιο, Ελένη!
Άρης Δικταίος, «Ελένη», 1947

Παρατηρείτε τα χέρια των ανθρώπων.
Η ουσία είναι εκεί!
Άλλοτε γεννούν κι άλλοτε κάνουν κρότο.

Η μηχανή #32
αποδαιμονοποιεί
τα χέρια

μα ναι το ξέρω
γλιστράν τα χέρια κι ο κορμός του χρόνου δεν έχει φλούδα
να πιαστείς
Άρης Αλεξάνδρου