ξεχαρβαλωμένες κιθάρες
πιάνα βυθού
κι όλες οι φυσαρμόνικες του κόσμου
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
Μηχανή #161
και πού είναι η μουσική;
(με intro από την παιδική ορχήστρα μας –
έχουμε και καζού!)
art by Giannis Georgantas
ξεχαρβαλωμένες κιθάρες
πιάνα βυθού
κι όλες οι φυσαρμόνικες του κόσμου
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
Μηχανή #161
και πού είναι η μουσική;
(με intro από την παιδική ορχήστρα μας –
έχουμε και καζού!)
art by Giannis Georgantas
Ὅλα σ’ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν,
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
ἡ μούραις μας μουτσούναις ἐγινῆκαν,
δὲν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.
Γ. Σουρής
τελευταία μέρα του Φλεβάρη
μια μέρα πριν την άνοιξη;
και ο ποιητικός
αποκριάτικος
καζαμίας
της μηχανής
άνοιξε!
Εις τον δημόσιον χορόν της αριστοκρασί,
που έπιναν εν τούτοις και κρασί
μηχανή #133
στο Κοινωνικό Ραιόφωνο Χανίων
Στο δρόμο ένα κορίτσι πουλούσε χαρταετούς.
Πάρε κι ουρανό μαζί, μου είπε.
Πού θα τον πετάξεις;
Στον μαύρο ύπνο τους μικρή μου.
Μήπως κι έτσι ονειρευτούν
πώς είναι τα χρώματα.
Γιώργος Μελάνθης
ω ψυχή
ω λυκόφως
ω θύμηση
αλλά και
ω, ναι, το ξέρω
Ω εγώ! Ω ζωή!
μια μυσταγωγία
Ω!
μηχανή #123
συμπαρασυρθείτε
με έναν στίχο
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
Η ερώτηση, ω εγώ, τόσο θλιμμένη, επανέρχεται ̶
Τι καλό υπάρχει μέσα σε όλα αυτά, ω εγώ, ω ζωή;
Απάντηση
Ότι είσαι εδώ ̶ ότι η ζωή υπάρχει και η ταυτότητα,
Ότι το πανίσχυρο παιχνίδι συνεχίζεται, κι εσύ μπορείς να συμβάλεις με έναν στίχο.
Walt Whitman
απόπειρες αποδράσεως
και ευωδίες ελευθερίας
σε μια εκπομπή αφιερωμένη
στην Κατερίνα μας
και στην έκθεση Αλυσίδα
που ξανοίγεται την Κυριακή
22 Αυγούστου
από το λιμάνι των Χανίων
μηχανή #94
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
μόνο τα άνθη αγαπούν αληθινά
την ελευθερία
γι’ αυτή μιλούν κρυφά
στο αυτί του ανέμου
μα εκείνος δεν κρατά το μυστικό
κι ευωδιάζει
Β. Κάσσος
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που νίκησε τη μοναξιά και την φυλακή μέσα στην οποία γεννήθηκε.
Ξεκίνησε με την χωρίς σκοπό καταγραφή των συναισθημάτων.
Μετά ανακάλυψε την ομορφιά των λέξεων και τη χαρά της δημιουργίας.
Παρασύρθηκε στη δίνη του λόγου, της φαντασίας και της έκφρασης.
Όταν μπλέχτηκε ανάμεσα στις μεταφορές, τις αλληγορίες και τα υπερβολικά σχήματα λόγου, άρχισε να καταλαβαίνει την εκφραστική ελευθερία.
Κι έτσι κάπως, άοπλη, προχώρησε προς το θαύμα – την απόλυτη ελευθερία της κατάθεσης ψυχής.
Αυτή η διαδρομή, η ποίηση, μπορεί να λυτρώσει τον καθένα από την χειρότερη φυλακή του κόσμου.
Κ. Βλαχάκη
Περισσότερα για την έκθεση εδώ
Στο παραμικρό αεράκι πιάνουν το τραγούδι.
Όταν τα πληγώσεις, δε βογκάνε˙ δεν τραβάνε τα πλούσια
μαλλιά τους. Δακρύζουνε κρυφά κι ακούν
οι ρίζες. Όμως καμιά φορά πεισμώνουν όταν ο άνθρωπος
τα βασανίζει. Αγριεύουν τότε, συστρέφονται, φτύνουν
τον καρπό. Εκδικούνται το χέρι που τα καίει.
Ρίχνουν χώρια μες στις πλημμύρες.
Με δένδρινα μυαλά νουθετούνε. Με θεσπίσματα
θεία αφανίζουνε φυλές.
Μανόλης Πρατικάκης
τα δέντρα
ένα ουράνιο τόξο που φύτρωσε στη γη
μνημεία στις παρυφές του εφήμερου
κυκλώνες ήχων, σύμπαντα
που χωρούν στ’ αυτιά και στα μάτια –
για τα δέντρα
και το χαμό της ανάσας
το χαμό του συνδέσμου ουρανού και γης
μέσα από στίχους που ξεφορτώνονται όλη τη βρωμιά
μηχανή #93
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
Featured Image by Marios Lolos
Δροσοπηγή, η επόμενη μέρα
Μην πεις: “Δεν καταδέχομαι!”,
μην πεις: “Κι αχ, πώς να κάμω;”
Πιάσε το στίχο σου σκυφτός,
σαν το ψωμί από χάμω.
Τέλλος Άγρας
ένας τρελός λαγός περνά με κόκκινο τη διάβαση
και άλλες μουσικές ιστορίες
στη μηχανή #83
Κάποτε, πρέπει να δούμε την ποίηση σαν πτίλο του Ταρκόφσκι
θεϊκό δώρο, βαμμένο στον Ουρανό
έρμα που, αν το πετάξεις, αποκτάς το βάρος ενός αγγέλου
αν το κρατήσεις, σε χαρακτηρίζει ο του ηλιάνθου τροπισμός.
Γιάννης Τσίγκρας
όλα αυτά που ωραία μας βαραίνουν
στη μηχανή #63
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
Featured Image: graffiti by Fikos
Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε.
Γ. Σεφέρης, 1963
από το τέρας του Λοχ Νες
στη Μέδουσα
κι ένα ρακοσυλλέκτη Δράκουλα –
φωνή τεράτων
καθημερινών
απόψε στη μηχανή #60
στις 21.00
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.
Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος, 1943
παρέα με τους τρεις μεγάλους ποιητές
τον ήλιο, τον αέρα και τον ουρανό
η μηχανή #44
ψάχνει
τη φωνή της θάλασσας
τ΄άστρα
και τη γύρη
τζιτζίκισμα
της καλοκαιριάς
ο κήπος:
δάσκαλος
δημιουργός
το θάμα
η μηχανή #42
επιστρέφει στον κήπο και
ανασαίνει –
φυτεύει
δέντρα τρομερά
μέσα στις καταιγίδες
παρέα με τον Ηλία