Κώστας Καρυωτάκης

Ὅλα σ’ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν,
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
ἡ μούραις μας μουτσούναις ἐγινῆκαν,
δὲν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.
Γ. Σουρής

τελευταία μέρα του Φλεβάρη
μια μέρα πριν την άνοιξη;
και ο ποιητικός
αποκριάτικος
καζαμίας
της μηχανής
άνοιξε!

Εις τον δημόσιον χορόν της αριστοκρασί,
που έπιναν εν τούτοις και κρασί
μηχανή #133
στο Κοινωνικό Ραιόφωνο Χανίων

Στο δρόμο ένα κορίτσι πουλούσε χαρταετούς.
Πάρε κι ουρανό μαζί, μου είπε.
Πού θα τον πετάξεις;

Στον μαύρο ύπνο τους μικρή μου.
Μήπως κι έτσι ονειρευτούν
πώς είναι τα χρώματα.

Γιώργος Μελάνθης

Μην πεις: “Δεν καταδέχομαι!”,
μην πεις: “Κι αχ, πώς να κάμω;”
Πιάσε το στίχο σου σκυφτός,
σαν το ψωμί από χάμω.
Τέλλος Άγρας

ένας τρελός λαγός περνά με κόκκινο τη διάβαση
και άλλες μουσικές ιστορίες
στη μηχανή #83

Κάποτε, πρέπει να δούμε την ποίηση σαν πτίλο του Ταρκόφσκι
θεϊκό δώρο, βαμμένο στον Ουρανό
έρμα που, αν το πετάξεις, αποκτάς το βάρος ενός αγγέλου
αν το κρατήσεις, σε χαρακτηρίζει ο του ηλιάνθου τροπισμός.
Γιάννης Τσίγκρας

όλα αυτά που ωραία μας βαραίνουν
στη μηχανή #63
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

Featured Image: graffiti by Fikos

Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.
Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος, 1943

παρέα με τους τρεις μεγάλους ποιητές
τον ήλιο, τον αέρα και τον ουρανό
η μηχανή #44
ψάχνει
τη φωνή της θάλασσας
τ΄άστρα
και τη γύρη
τζιτζίκισμα
της καλοκαιριάς

ο κήπος:
δάσκαλος
δημιουργός
το θάμα

η μηχανή #42
επιστρέφει στον κήπο και
ανασαίνει –
φυτεύει
δέντρα τρομερά
μέσα στις καταιγίδες
παρέα με τον Ηλία