η μηχανή #61
επιστρέφει
σε αυτό που γέννησε
και τη λέξη χρόνος
Το σώμα σου ωραίο.
Το σώμα σου απέραντο
Χάθηκα στο απέραντο.
η μηχανή #61
επιστρέφει
σε αυτό που γέννησε
και τη λέξη χρόνος
Το σώμα σου ωραίο.
Το σώμα σου απέραντο
Χάθηκα στο απέραντο.
Είναι πολύ ευαίσθητο ζώο
ο λύκος
και λιγομίλητος
Με τα φωνήεντα μετρημένα
Λιτός , χωρίς φλυαρίες
Με κραυγές μονοσύλλαβες
Όλα σε μια συλλαβή
οουουουου…
Έρωτας και χαρά,
απόγνωση και θάνατος
Τι πλούτος σε μια συλλαβή
Μεγάλος ποιητής της αφαίρεσης
ο λύκος
Γιάννης Ποταμιάνος, «Ο λύκος»
η μηχανή #51
ουρλιάζει στο σκοτάδι
και σας μιλά με παραμύθια και παραβολές
για ένα ξόρκι του φόβου
ανεξημέρωτο
Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.
Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος, 1943
παρέα με τους τρεις μεγάλους ποιητές
τον ήλιο, τον αέρα και τον ουρανό
η μηχανή #44
ψάχνει
τη φωνή της θάλασσας
τ΄άστρα
και τη γύρη
τζιτζίκισμα
της καλοκαιριάς
Μη στέργεις ήσυχα να πας σε νύχτα ευλογημένη.
Να μαίνεσαι, να μαίνεσαι όταν το φως πεθαίνει.
Dylan Thomas
η μηχανή #36
για κάθε τι που ανασαίνει
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
66ο (Εξηκοστό Έκτο) Δελτίο Αντιπληροφόρησης από το ΚΡαΧ (Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων).
Μεταδόθηκε στις 20 Μαΐου στις 2 μ.μ.
Μπορείτε να το ακούσετε στο mixcloud παρακάτω ή και να το κατεβάσετε από εδώ:
Περιέχει το “Σχήματα της Απουσίας” του Γιάννη Ρίτσου, μια ανάλυση μεταπτυχιακών φοιτητών και φοιτητριών του ΠΜΣ της Ειδικής Αγωγής του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με τίτλο “Αντανακλάσεις της αναπηρίας στο αφήγημα της πανδημίας” και ανακοινώσεις των συλλογικοτήτων:
Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών + Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»,
θα γυρίσουμε
στην ομορφιά
μια μέρα;
Ελένη λοιπόν
Σε λένε
Σελάνα που μόνη πλανιέται
Εκείνη
Και συ
Που κάθεσαι μόνη
Ελένη
Ακούς;
Παιδική γλώσσα που έχομε όλοι αυτήν σου μιλώ
(Ελένη Βακαλό)
απόψε
αναζητούμε την ομορφιά
στη μορφή
κάποιας Ελένης
Δεν είναι αυτή φωνή μονάχα, δεν είναι αίμα
μονάχα, δεν είναι το μίσος ζυμωμένο
μ’ αγάπη μόνο, δεν είναι τραγούδι που τέρπει
μόνο, είναι αλυσίδες που έσπασαν, οι θύελλες
που μουγκρίζουν πάνω από τις στέγες
του θέρους, είναι η κραυγή της θάλασσας
που καταπίνει τα καράβια, είναι η ανάσα
των νέων μανάδων που μαθαίνουν
νέα νανουρίσματα, είναι ο σύθρηνος των ίσκιων
που χάνονται στον Άδη, είναι όλα τούτα
κι άλλα πολλά αμολόγητα, που τα συμπαίνεις,
Ελένη, στην καρδιά μου, για ν’ ανάψεις
την πρεπούμενη φλόγα μες στη νύχτα
του αιώνα, να πάρω γυμνοπόδαρος το δρόμο
και να σε βρω, ω λευκό, ω γαλάζιο, Ελένη!
Άρης Δικταίος, «Ελένη», 1947
«Κοιτάξτε. Στη γλώσσα γουαρανί «νιε ε» σημαίνει «λέξη», αλλά και «ψυχή». Οι Ινδιάνοι Γουαρανί πιστεύουν πως όσοι λένε ψέματα ή σπαταλάνε τις λέξεις προδίδουν την ψυχή».
Εντουάρντο Γκαλεάνο, Οι λέξεις ταξιδεύουν 1993
λέξεις πρόκες
λέξεις φλέβες
λέξεις γυμνές
ανεμόσκαλες τσακμακόπετρες
λέξεις απαστράπτουσες
λέξεις χέρια κι άγρια λουλούδια που
σαν εξαφανίζονται
στενεύουν
τους ορίζοντες της συνείδησης
στη μηχανή #27
ακονίζουμε
τις σιωπηλότερες λέξεις