Γιάννης Ρίτσος

Αν συμπυκνώναμε χρονικά την ηλικία του σύμπαντος
σε 1 ημερολογιακό έτος
τότε συγκριτικά η ιστορία της ανθρωπότητας
θα ανερχόταν στα 14 δευτερόλεπτα

η μηχανή #62
διαγράφει μια ελλειπτική τροχιά
στο βάθος του κόσμου
με λάβα αρχαίων ηφαιστείων
για συντροφιά

χτυποκάρδι γράφουμε εδώ στη γη
καρδιοχτύπι γράφουμε στο διάστημα
λόγω έλλειψης βαρύτητας
Γ. Στίγκας

η μηχανή #61
επιστρέφει
σε αυτό που γέννησε
και τη λέξη χρόνος

Το σώμα σου ωραίο.
Το σώμα σου απέραντο

Χάθηκα στο απέραντο.

Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.
Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος, 1943

παρέα με τους τρεις μεγάλους ποιητές
τον ήλιο, τον αέρα και τον ουρανό
η μηχανή #44
ψάχνει
τη φωνή της θάλασσας
τ΄άστρα
και τη γύρη
τζιτζίκισμα
της καλοκαιριάς

θα γυρίσουμε
στην ομορφιά
μια μέρα;

Ελένη λοιπόν
Σε λένε
Σελάνα που μόνη πλανιέται
Εκείνη
Και συ
Που κάθεσαι μόνη
Ελένη
Ακούς;
Παιδική γλώσσα που έχομε όλοι αυτήν σου μιλώ
(Ελένη Βακαλό)

απόψε
αναζητούμε την ομορφιά
στη μορφή
κάποιας Ελένης

Δεν είναι αυτή φωνή μονάχα, δεν είναι αίμα
μονάχα, δεν είναι το μίσος ζυμωμένο
μ’ αγάπη μόνο, δεν είναι τραγούδι που τέρπει
μόνο, είναι αλυσίδες που έσπασαν, οι θύελλες
που μουγκρίζουν πάνω από τις στέγες
του θέρους, είναι η κραυγή της θάλασσας
που καταπίνει τα καράβια, είναι η ανάσα
των νέων μανάδων που μαθαίνουν
νέα νανουρίσματα, είναι ο σύθρηνος των ίσκιων
που χάνονται στον Άδη, είναι όλα τούτα
κι άλλα πολλά αμολόγητα, που τα συμπαίνεις,
Ελένη, στην καρδιά μου, για ν’ ανάψεις
την πρεπούμενη φλόγα μες στη νύχτα
του αιώνα, να πάρω γυμνοπόδαρος το δρόμο
και να σε βρω, ω λευκό, ω γαλάζιο, Ελένη!
Άρης Δικταίος, «Ελένη», 1947