Βύρων Λεοντάρης

Μην πεις: “Δεν καταδέχομαι!”,
μην πεις: “Κι αχ, πώς να κάμω;”
Πιάσε το στίχο σου σκυφτός,
σαν το ψωμί από χάμω.
Τέλλος Άγρας

ένας τρελός λαγός περνά με κόκκινο τη διάβαση
και άλλες μουσικές ιστορίες
στη μηχανή #83

Αν συμπυκνώναμε χρονικά την ηλικία του σύμπαντος
σε 1 ημερολογιακό έτος
τότε συγκριτικά η ιστορία της ανθρωπότητας
θα ανερχόταν στα 14 δευτερόλεπτα

η μηχανή #62
διαγράφει μια ελλειπτική τροχιά
στο βάθος του κόσμου
με λάβα αρχαίων ηφαιστείων
για συντροφιά

χτυποκάρδι γράφουμε εδώ στη γη
καρδιοχτύπι γράφουμε στο διάστημα
λόγω έλλειψης βαρύτητας
Γ. Στίγκας

Οι φωνές των παιδιών λένε τα λόγια που ξέχασες και δε λες πια.
Φτου ξελευτεριά! Παίζουμε; Κόψε.

από την απείθαρχη φασαρία των παιδιών
ως τη σιωπή των πεισμωμένων δρόμων
η μηχανή #49
σπάει
το κέλυφος
του ήχου

Έτσι καθώς ακροβατούσε στο κενό
Στην παρυφή του φύλλου,
Σε δηλωμένη και χρωματική και ποιοτική
Προς τον κάκτο αντίθεση.

Η εν λόγω συστηματική διαφωνία
Δεν είχ’ άλλο ενδιαφέρον
Παρά μόνο σαν ποίηση
Σαν ακραία δυνατότητα μιας άνοιξης…

Νίκος Φωκάς «Ο κάκτος» 1980-81

η μηχανή #25
υποκλίνεται στο κόκκινο άνθος
ενός κάκτου
και από τον Φωκά
στον Ασλάνογλου
στον Λεοντάρη στον Χιόνη
στη Γώγου και τον Μπρεχτ
δίνει μορφή στο χάος
με φαντασία ποιώντας
την ακραία δυνατότητα μιας άνοιξης

Η ποίηση πρέπει να ‘ναι
Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο
Πάνω που θα ‘χεις γλυκαθεί
Να σπας τα δόντια σου.
Α. Χιόνης

Συντονιστείτε (και γλυκαθείτε) στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

Αρχική