Οραματίζομαι ένα χάρτη
από βιώματα
σε κλίμακα
πατριαρχική
και ένα υπόμνημα
με ονόματα γυναικών εκατομμύρια
Η μορφολογία του εδάφους αλλάζει και
δε φυτρώνουν λουλούδια
στα σημεία που γυναίκες υπήρξαν αόρατες
άγρια βράχια υψώνονται
με ορμή και άνισα
σ’ όλα τα σημεία που θηλυκότητες στερήθηκαν φωνή
αλλά και σ’ εκείνα που αντήχησαν οι κραυγές τους
ξανοίγονται πηγές με αίμα
εκεί όπου ξεψύχησαν οι δολοφονημένες
Τον χάρτη εκείνο τον απλώνω
μέχρι που εφάπτεται στον κόσμο
κι ο κόσμος γίνεται ένα μέρος άγονο
ξηρό εχθρικό ματωμένο
Μα τώρα πια ήρθε η ώρα
να πάμε σ’ άλλο πλανήτη
μα τώρα πια δεν έμεινε
χώρος
που δεν έχει ποτιστεί με
βία
για να χαρτογραφήσουμε
Κλειώ Κοκολάκη
25.11
μηχανή #201
καμία μόνη
Featured Image: έργο της Κατερίνας Στάτη. Αντλήθηκε από “Είναι γυναικοκτονίες, ανόητε!” (Δημιουργικές εργασίες ενάντια στην έμφυλη βία από την Β΄Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου) (https://afterschoolbar.blogspot.com/2020/01/blog-post_15.html)
Αυτό το σώμα δεν σας ανήκει
Αυτά τα λεπτά χέρια, τα χοντροκομμένα
που καθαρίζουν, σιδερώνουν, ξεσκατώνουν,
αυτά τα δυνατά χέρια, απ’ την αρθρίτιδα διαλυμένα
που αγγίζουν, ράβουν, πληκτρολογούν·
αυτά τα λεπτά πόδια, τα στραβοκάνικα
που περπατούν χιλιόμετρα για το σχολείο, για τη δουλειά
αυτά τα παχιά πόδια, τα ντροπιασμένα
που στίζει ο φλεβίτης, τα μωλωπισμένα·
αυτό το εφηβικό στήθος, το γαλακτοφόρο
που τροφοδοτεί, απ’ την ηδονή αναρριγεί
αυτό το λιπόσαρκο στήθος, το σακουλιασμένο
που πετσοκόβουν, φαρμακώνουν·
Αυτό το γέρικο πρόσωπο, το πρησμένο
που το κρύβουν, το κακολογούν
αυτό το τέλειο πρόσωπο, το μακιγιαρισμένο
που αποθεώνουν, ιδεολογικοποιούν·
Αυτό το μαύρο, σκουρόχρωμο, κίτρινο, λευκό σώμα
που το ντύνουν, το αποστρέφονται, το γδύνουν,
το φυλακίζουν, το βιάζουν, το εξοντώνουν,
το έχουν για γρανάζι, αναπαραγωγική μηχανή.
Αυτό το σώμα είναι λεύτερο από προσδιορισμούς,
ορισμούς, καθορισμούς.
Αυτό το σώμα
Δεν Σας Ανήκει.
Δώρα Κασκάλη