Τι θαυμάσιες εποχές για “Κωστόπουλους”
Οι εποχές του οικονομικού παρασιτισμού, των απευθείας αναθέσεων και η αποθέωση πολιτισμικών υπο-προϊόντων, πάντα χρειάζονται “Κωστόπουλους” και είναι αλήθεια πως αυτή η χώρα, δεύτερο Κωστόπουλο δεν έβγαλε. Μόνο κακέκτυπα του.
Είναι ξανά στην εξουσία αυτοί που σήκωσαν το βάρος του «μαζί τα φάγαμε» και διέσπειραν το μίσος και τον κοινωνικό αυτοματισμό. Αυτοί που ακόμα και σήμερα -«αδιανόητα ανόητοι κι αμετανόητοι, αυτονόητα ατιμώρητοι, μα ακριβοθώρητοι»- εξακολουθούν να κατηγορούν για την χρεοκοπία τον «τυροπιτά που δεν έκοβε απόδειξη» (τώρα είναι οι νέοι που βλέπουν Joker, μαζεύονται στις πλατείες και κάνουν ανεύθυνο σεξ τα καλοκαίρια οδηγώντας τη χώρα στο δεύτερο κύμα πανδημίας).
Είναι ξανά στην εξουσία οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της χυδαίας αναδιανομής εισοδήματος -προς τα πάνω- του Χρηματιστηρίου, της Siemens και της Novartis.
Οι “ταχυδακτυλουργοί” των μαύρων ταμείων χρεοκοπημένων κομμάτων (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ), των θαλασσοδανείων των ΜΜΕ και των αμέτρητων ακόμα σκανδάλων που μας οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία.
Ήταν η εποχή που υπερτιμολογήθηκε, εις βάρος του Έλληνα φορολογούμενου, ότι δημόσιο έργο υπήρχε και δεν υπήρχε.
Η εποχή των swap με τη Goldman Sachs και η ένταξη στην ΟΝΕ με αμφιλεγόμενα στοιχεία. Η εποχή Οτσαλάν, Ιμίων και εξοπλιστικών προγραμμάτων με υποβρύχια που γέρνανε.
Η λίστα είναι κυριολεκτικά, ατέλειωτη.
Πριν από την οικονομική όμως, είχε προηγηθεί η ηθική και η αισθητική χρεοκοπία. Και χωρίς Κωστόπουλους, δεν γίνεται σοβαρή δουλειά.
