Μαθαίνουμε να διαβάζουμε συλλαβιστά
τις μεγάλες κραυγές
δραπετεύουμε μεσʼ από τις λέξεις
που δεν είπαμε και
τετραγωνίζουμε τους κύκλους των ονείρων μας
σε σχήμα φωταγωγού
συνοικιακής πολυκατοικίας –
αυτόν τον ακανόνιστο Αύγουστο
ευθυγραμμιζόμαστε
με τις λέξεις
της Τζένης Μαστοράκη
μηχανή #174
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
https://kpaxradio.live
«Τα Διόδια είμαι εγώ είκοσι δυο χρονών. […] Κι έχω μια ανάγκη να φωνάξω δυνατά. […] Στο σπίτι μου, όταν γύρισα με το βιβλίο και το ’δειξα, έγινε χαμός. Έπεσε να πεθάνει η μάνα μου πως πάει, γίναμε ρεζίλι, είχε και την καρδιά της, τρόμαξα. Η γιαγιά μου δεν πολυκαταλάβαινε τι είχε γίνει, κι έκλαιγε που ήταν έτσι χάλια η μάνα μου. Θυμήθηκαν κι οι δυο τους ιστορίες, για έναν που τρελάθηκε απ’ τα πολλά βιβλία, για έναν άλλο που τον τρέλαναν τα ποιήματα. Ποτέ δε μου τις είπανε ολόκληρες. Τα τρομερά τα ’λεγαν πάντα τηλεγραφικά.»
Τζ. Μαστοράκη για τα Διόδια, το πρώτο της βιβλίο.