Χαλίλ Γκιμπράν

Στο παραμικρό αεράκι πιάνουν το τραγούδι.
Όταν τα πληγώσεις, δε βογκάνε˙ δεν τραβάνε τα πλούσια
μαλλιά τους. Δακρύζουνε κρυφά κι ακούν
οι ρίζες. Όμως καμιά φορά πεισμώνουν όταν ο άνθρωπος
τα βασανίζει. Αγριεύουν τότε, συστρέφονται, φτύνουν
τον καρπό. Εκδικούνται το χέρι που τα καίει.
Ρίχνουν χώρια μες στις πλημμύρες.
Με δένδρινα μυαλά νουθετούνε. Με θεσπίσματα
θεία αφανίζουνε φυλές.
Μανόλης Πρατικάκης

τα δέντρα
ένα ουράνιο τόξο που φύτρωσε στη γη
μνημεία στις παρυφές του εφήμερου
κυκλώνες ήχων, σύμπαντα
που χωρούν στ’ αυτιά και στα μάτια –
για τα δέντρα
και το χαμό της ανάσας
το χαμό του συνδέσμου ουρανού και γης
μέσα από στίχους που ξεφορτώνονται όλη τη βρωμιά
μηχανή #93
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

Featured Image by Marios Lolos
Δροσοπηγή, η επόμενη μέρα