Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι
Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι
Που σκύβουμε μαζί
Καύκαλα μ’άχερα γεμάτα. Αλίμονο!
Οι σ τ ε γ ν έ ς μας φωνές
Σαν ψιθυρίζουμε μαζί
Είναι ήσυχες και ασήμαντες
Σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι
Ή σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι
Μες στο ξερό μας το κελάρι.

καθώς διανύουμε την τελευταία εβδομάδα δικασίμων της δίκης της Χρυσής Αυγής
και αναμένουμε την ημερομηνία ανακοίνωσης της απόφασης
η μηχανή #48
διαβάζει αποσπάσματα από την αγόρευση του Θανάση Καμπαγιάννη
Με τις Μέλισσες ή με τους Λύκους;

‘ποιητική αδεία, ας αναφερθούμε στο τέλος του ποιήματος του Έλιοτ, Κούφιοι Ανθρωποι: Έτσι τελειώνει αυτός ο κόσμος, όχι με πάταγο αλλά με έναν λυγμό». Έχουμε την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος που χτίσαμε κοντά 5 χρόνια εδώ μέσα, δεν θα τελειώσει έτσι, δεν θα τελειώσει με τον λυγμό των θυμάτων. Και ότι η απόφασή σας, με τον πάταγό της, θα καλύψει αυτόν τον λυγμό.’