Ελένη Βακαλό

Μηχανή #144 μικρόκοσμος
Μηχανή #144 μικρόκοσμος 600 600 KPaX Radio

ένας μικρόκοσμος
στίχο
στίχο
μηχανή
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

«Ναι, Κεμάλ, το έχω πάρει κι εγώ απόφαση. Ότι τον κόσμο δεν θα τον αλλάξουμε. Δεν θα αλλάξει ποτέ. Αλλά έχω πάρει επίσης την απόφαση ότι μπορούμε να φτιάξουμε τους δικούς μας μικρόκοσμους, τις δικές μας μικρογραφίες του κόσμου, όπως θα θέλαμε να είναι. Τις δικές μας γωνιές όπου θα νιώθουμε ελεύθεροι και ασφαλείς. Και αλίμονο σε όποιον πάει να μας τις χαλάσει. Καληνύχτα.»
Zακ/Zackie Oh

Μηχανή #137 του πατέρα
Μηχανή #137 του πατέρα 600 600 KPaX Radio

Δεκαετία του ’60
Μας κυνηγούσε ο μπαμπάς
για τ’ αναμμένα φώτα.
Γκρίνιαζα τότε
τον είχα για τσιγκούνη.
Τώρα
καθώς το χέρι
ακουμπάει διακόπτη ηλεκτρικού
χαμογελαστή εμφανίζεται
η μορφή του να λέει:
«Το ’κανα για να με θυμάσαι
ρε μπαγάσα!»
Γ. Οικονόμου

σημαδιακά αστέρια
καπνισμένα μάτια
και μανία για ζωή
μηχανή #137
του πατέρα
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

Μηχανή #77 Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος
Μηχανή #77 Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος 600 600 KPaX Radio

 

πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος;
Κακή η σκλαβιά. Χειρότεροι οι ραγιάδες.
κι ένας τυφλός
μπροστά στον καθρέφτη

ουρανός
αλάτι
και σπασμένοι καθρέφτες
στη μηχανή #77
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Άρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας
Ε. Βακαλό, 1978

Μηχανή #33 Κάθε καιρός κι η Ελένη του
Μηχανή #33 Κάθε καιρός κι η Ελένη του 300 300 KPaX Radio

θα γυρίσουμε
στην ομορφιά
μια μέρα;

Ελένη λοιπόν
Σε λένε
Σελάνα που μόνη πλανιέται
Εκείνη
Και συ
Που κάθεσαι μόνη
Ελένη
Ακούς;
Παιδική γλώσσα που έχομε όλοι αυτήν σου μιλώ
(Ελένη Βακαλό)

απόψε
αναζητούμε την ομορφιά
στη μορφή
κάποιας Ελένης

Δεν είναι αυτή φωνή μονάχα, δεν είναι αίμα
μονάχα, δεν είναι το μίσος ζυμωμένο
μ’ αγάπη μόνο, δεν είναι τραγούδι που τέρπει
μόνο, είναι αλυσίδες που έσπασαν, οι θύελλες
που μουγκρίζουν πάνω από τις στέγες
του θέρους, είναι η κραυγή της θάλασσας
που καταπίνει τα καράβια, είναι η ανάσα
των νέων μανάδων που μαθαίνουν
νέα νανουρίσματα, είναι ο σύθρηνος των ίσκιων
που χάνονται στον Άδη, είναι όλα τούτα
κι άλλα πολλά αμολόγητα, που τα συμπαίνεις,
Ελένη, στην καρδιά μου, για ν’ ανάψεις
την πρεπούμενη φλόγα μες στη νύχτα
του αιώνα, να πάρω γυμνοπόδαρος το δρόμο
και να σε βρω, ω λευκό, ω γαλάζιο, Ελένη!
Άρης Δικταίος, «Ελένη», 1947

Γράψε εδώ
αυτό που ψάχνεις