Ἂν εἶναι χρήσιμα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε; οὔτε κι’ ἐγὼ τὸ ξέρω. Θὰ σᾶς θυμίσω ὅμως ὅτι ὁ ποιητὴς Νίκος Καρούζος ἔλεγε ὅτι ἡ ποίηση περισσεύει καὶ εἷναι ἄχρηστη. Σ’ ἕναν κόσμο χρησιμοθηρίας, τὸ νὰ μὴν εἷναι κανεὶς χρήσιμος δὲν εἶναι πάντα κακὸ πράγμα, διότι ἡ μανία γιὰ τὸ χρήσιμο μᾶς ἔχει ὁδηγήσει ἐδῶ ποὺ μᾶς ἔχει ὁδηγήσει, δὲν εξαργυρώνονται τὰ πάντα, ἂς μείνουν καὶ μερικὰ πράγματα ἀνεξαγόραστα.”
Δημήτρης Κοσμόπουλος
μηχανή #98
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
«Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ’ αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θέση του, που δεν ήταν όμοια για όλους. […] Του ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες τα χέρια του.
Ήταν ο εαυτός του. Ο μικρός φτωχός, εαυτός του. Κανένας άλλος»
Μενέλαος Λουντέμης, Ένα Παιδί Μετράει τ’Άστρα, 1956.