Πατέρα,ναι,είμαι κρατούμενος
Μη φοβάσαι να αναμεταδόσεις το έγκλημά μου
Το έγκλημά μου είναι που αγάπησα τον μόνο/εγκαταλελειμμένο
Μονάχα η σιωπή είναι ντροπή
Και τώρα θα σου πω τι βρίσκεται απέναντί μας
Μια τέχνη που έχει ζήσει για αιώνες
Ανέτρεξε στα χρόνια και θα ανακαλύψεις
Τι έχει αμαυρώσει όλη την ιστορία
Εναντίον μας είναι ο νόμος
Με την απεραντοσύνη της δύναμης και της εξοσίας του
Εναντίον μας είναι ο νόμος!
Η αστυνομία γνωρίζει πως να καταστήσει έναν άνθρωπο
Ένοχο ή αθώο
Εναντίον μας είναι η εξουσία της αστυνομίας!
Τα ξεδιάντροπα ψέματα που οι άνθρωποι έχουν πει
Θα πληρώνονται αιωνίως με χρυσό;
Εναντίον μας είναι η εξουσία του χρυσού!
Εναντίον μας είναι το φυλετικό μίσος
Και το απλό γεγονός ότι είμαστε φτωχοί
Αγαπημένε μου πατέρα,είμαι ένας φυλακισμένος
Μη ντρέπεσαι να πεις το έγκλημά μου
Το έγκλημα της αγάπης και της αδελφοσύνης
Και μονάχα η σιωπή είναι ντροπή
Μαζί μου έχω την αγάπη μου,την αθωότητά μου,
Τους εργαζόμενους, και τους φτωχούς
Για όλα αυτά είμαι ασφαλής και ισχυρός
Και η ελπίδα μου ανήκει
Η εξέγερση, η επανάσταση δεν χρειάζονται δολλάρια
Αντ’αυτών χρειάζονται
Φαντασία,βάσανα, φως και αγάπη
Και φροντίδα για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη
Ποτέ δεν κλέβεις, ποτέ δεν σκοτώνεις
Είσαι ένα μέρος της ελπίδας και της ζωής
Η επανάσταση πηγαίνει/μεταφέρεται από άνθρωπο σε άνθρωπο
Και από καρδιά σε καρδιά
Και διαισθάνομαι όταν κοιτώ τα άστρα
Πως είμαστε όλοι παιδιά της ζωής
Ο θάνατος είναι μικρός
Πρόκειται για ένα πολιτικό τραγούδι.Γράφτηκε από την Joan Baez(συγκεκριμένα οι στίχοι προέρχονται από επιστολές του Vanzetti) και μελοποιήθηκε από τον μεγάλο Ιταλό συνθέτη Ennio Morricone.Κυκλοφόρησε το 1971,ως μέρος του Soundtrack της ταινίας “Sacco e Vanzetti”,σκηνοθετημένη από τον Giuliano Montaldo.
Το εν λόγω κομμάτι αποτελεί φόρο τιμής σε δύο αναρχικούς Ιταλικής καταγωγής,τον Nicola Sacco και Bartholomeo Vanzett, όπου καταδικάστηκαν σε θάνατο από το δικαστήριο των Η.Π.Α. το 1920. Τα εγκλήματα για τα οποία τους αποδόθηκαν κατηγορίες ήταν η ληστεία και ο φόνος και τα στοιχεία εναντίον τους ήταν ανύπαρκτα.Δικάστηκαν,καταδικάστηκαν και απαγχονίστηκαν για τα πολιτικά τους πιστεύω εν μέσω ποικίλων αντιδράσεων.
Τα ονόματα του «ευγενικού τσαγκάρη και του ταπεινού ιχθυοπώλη» έχουν πάψει να αντιπροσωπεύουν απλά δυο Ιταλούς εργάτες. Σε ολόκληρο το πολιτισμένο κόσμο οι Sacco και Vanzetti έχουν γίνει σύμβολο, ο συμβολισμός της Δικαιοσύνης που τσακίζεται από την Εξουσία. Αυτή είναι και η μεγάλη ιστορική σημασία αυτής της σταύρωσης του εικοστού αιώνα, και ήταν πράγματι προφητικά τα λόγια του Vanzetti όταν έλεγε «Η τελευταία στιγμή ανήκει σε εμάς – αυτό το μαρτύριο είναι ο θρίαμβος μας».
Ακούμε πολλά για τη πρόοδο και οι άνθρωποι με αυτό εννοούν βελτιώσεις διάφορων μορφών, κυρίως ανακαλύψεις που σώζουν ζωές και ανακαλύψεις που μειώνουν το κόπο ή μεταρρυθμίσεις στη κοινωνική και πολιτική ζωή. Αυτές μπορεί να αντιπροσωπεύουν ή όχι πραγματική πρόοδο, γιατί μεταρρύθμιση δεν είναι απαραίτητα πρόοδος.
Είναι εντελώς λανθασμένη και φαύλη αντίληψη πως ο πολιτισμός αποτελείται από μηχανικές ή πολιτικές αλλαγές. Ακόμη και οι σημαντικότερες βελτιώσεις δεν αποτελούν οι ίδιες δείκτες πραγματικής προόδου: απλά συμβολίζουν τα αποτελέσματά της. Πραγματικός πολιτισμός, πραγματική πρόοδος βρίσκεται στον εξανθρωπισμό της ανθρωπότητας, στην μετατροπή του κόσμου σε ένα σωστό μέρος για να ζει κανείς. Από την οπτική αυτή είμαστε ακόμη πολύ μακριά από το να είμαστε πολιτισμένοι, παρά όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις και τις βελτιώσεις.
Η πραγματική πρόοδος είναι ένας αγώνας ενάντια στην απανθρωπιά της κοινωνικής μας ύπαρξης, ενάντια στη βαρβαρότητα των κυρίαρχων αντιλήψεων. Με άλλα λόγια, η πρόοδος είναι ένας πνευματικός αγώνας, ένας αγώνας να απελευθερωθεί το ανθρώπινο ον από την κτηνώδη κληρονομιά του, από το φόβο και τη σκληρότητα της πρωτόγονης κατάστασης του.
Το σπάσιμο των δεσμών της άγνοιας και της προκατάληψης, η απελευθέρωση του ανθρώπου από την αρπαγή υποδουλωτικών ιδεών και πρακτικών, η απομάκρυνση του σκοταδιού από το μυαλό του και του φόβου από τη καρδιά του, σηκώνοντάς τον από τη μίζερη θέση του στο πραγματικό ύψος του ανθρώπου – αυτή είναι η πραγματική αποστολή της προόδου. Μόνο έτσι ο άνθρωπος, ατομικά και συλλογικά, γίνεται πραγματικά πολιτισμένος και η κοινωνική μας ζωή πιο ανθρώπινη και αξιόλογη.
Αυτός ο αγώνας δείχνει την πραγματική ιστορία της προόδου. Οι ήρωες της δεν είναι οι Ναπολέοντες και οι Βίσμαρκ, όχι οι στρατηγοί και οι πολιτικοί. Η διαδρομή της είναι γεμάτη με τους ανώνυμους τάφους των Sacco και Vanzetti της ανθρωπότητας, οριοθετημένη με τις διαπομπεύσεις, τα βασανιστήρια, τα ικριώματα και την ηλεκτρική καρέκλα. Σε αυτούς τους μάρτυρες της δικαιοσύνης και της ελευθερίας οφείλουμε τον ελάχιστο πολιτισμό και πρόοδο έχουμε σήμερα.
Η επέτειος του θανάτου των συντρόφων μας δεν είναι λοιπόν μια περίσταση για θρήνο. Το αντίθετο, πρέπει να χαιρόμαστε που σε αυτή τη περίοδο εξευτελισμού και εξαχρείωσης, στην υστερία της κατάκτησης και του κέρδους, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τολμούν να αψηφούν το κυρίαρχο πνεύμα και να υψώσουν τις φωνές τους ενάντια στην απανθρωπιά και την αντίδραση. Που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που κρατούν την σπίθα της λογικής και της ελευθερίας ζωντανή και έχουν το κουράγια να πεθάνουν, και να πεθάνουν θριαμβευτικά για το τόλμημα τους.
Όπως όλος ο κόσμος ξέρει σήμερα, ο Sacco και ο Vanzetti πέθαναν γιατί ήταν Αναρχικοί. Επειδή με απλά λόγια πίστευαν και διακήρυτταν την ανθρώπινη αδελφοσύνη και την ελευθερία. Για το λόγο αυτό δεν μπορούσαν να περιμένουν ούτε δικαιοσύνη, ούτε ανθρωπιά. Οι Άρχοντες της Ζωής μπορούν να συγχωρέσουν κάθε παράπτωμα ή έγκλημα, αλλά ποτέ μια απόπειρα υποσκαφής της θέσης τους πάνω στις πλάτες των μαζών. Για το λόγο αυτό ο Sacco και ο Vanzetti έπρεπε να πεθάνουν, παρά τις διαμαρτυρίες όλου του κόσμου.
Ο Vanzetti είχε όμως δίκιο όταν έλεγε πως η εκτέλεση του ήταν ο μεγαλύτερος θρίαμβος του, γιατί σε ολόκληρη την ιστορία ήταν οι μάρτυρες της προόδου αυτοί που θριάμβευσαν στο τέλος. Που είναι οι Καίσαρες και οι Τορκεμάδας του χθες; Ποιος θυμάται τα ονόματα των δικαστών που καταδίκασαν τον Giordano Bruno και τον John Brown; Οι Parsons και οι Ferrer, οι Sacco και οι Vanzetti ζουν για πάντα και τα πνεύματα τους συνεχίζουν.
Ας μην αφήσουμε την απελπισία μπει στις καρδιές μας πάνω από τους τάφους των Sacco και Vanzetti. Το καθήκον που τους οφείλουμε για το έγκλημα που διαπράξαμε επιτρέποντας το θάνατο τους, είναι να κρατήσουμε την μνήμη τους ζωντανή και το λάβαρο του Αναρχικού ιδεώδους τους ψηλά.
Και να μην επιτρέψουμε σε κανένα μυωπικό πεσιμιστή να μπερδέψει και να δημιουργήσει σύγχυση γύρω από τα πραγματικά γεγονότα της ιστορίας του ανθρώπου, της ανόδου του στον ανθρωπισμό και στην ελευθερία. Στο μακρύ αγώνα από το σκοτάδι στο φως, στην αρχαία μάχη για μεγαλύτερη ελευθερία και ευημερία, είναι ο επαναστάτης, ο μάρτυρας που έχει κερδίσει.
Η σκλαβιά υποχώρησε, η απολυταρχία τσακίστηκε, η φεουδαρχία και η δουλοπαροικία έφυγαν, θρόνοι έσπασαν και δημοκρατίες στήθηκαν στη θέση τους. Αναπόφευκτα, οι μάρτυρες και οι ιδέες τους θριάμβευσαν, παρά τις κρεμάλες και τις ηλεκτρικές καρέκλες. Αναπόφευκτα, οι άνθρωποι, οι μάζες, πλησίασαν τους αφέντες τους, αυτή τη στιγμή τα ίδια τα οχυρά της Εξουσίας, του Κεφαλαίου και του Κράτους απειλούνται.
Η Ρωσία έδειξε τη κατεύθυνση της συνέχειας της προόδου με την απόπειρα της να εξαφανίσει τόσο τον οικονομικό όσο και το πολιτικό αφέντη. Το αρχικό εκείνο πείραμα έχει αποτύχει, όπως όλες οι πρώτες μεγάλες κοινωνικές αναθεωρήσεις χρειάζονται επανειλημμένες προσπάθειες για την πραγματοποίηση τους. Η υπέροχη όμως αυτή ιστορική αποτυχία είναι όπως το μαρτύριο των Sacco και Vanzetti – το σύμβολο και η εγγύηση του τελικού θριάμβου.
Ας θυμόμαστε όμως ξεκάθαρα, πως η αποτυχία των πρώτων προσπαθειών για βασική κοινωνική αλλαγή είναι πάντοτε αναμενόμενη λόγω της προβληματικής μεθόδου εγκαθίδρυσης του Νέου με Παλιά μέσα και πρακτικές.
Το Νέο μπορεί να κατακτήσει μόνο με μέσα το δικού του νέου πνεύματος. Η τυραννία ζει στην καταστολή. Η χειραφέτηση ανθίζει στην ελευθερία. Το θανάσιμο λάθος της μεγάλης Ρωσικής Επανάστασης ήταν ότι προσπάθησε να εγκαταστήσει νέες μορφές κοινωνικής και οικονομικής ζωής πάνω στο παλιό θεμέλιο του εξαναγκασμού και της ισχύος.
Η συνολική εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας ήταν μακριά από τον εξαναγκασμό και η κυβέρνηση, μακριά από την εξουσία προς μεγαλύτερη ελευθερία και ανεξαρτησία. Στον αγώνα αυτό, το πνεύμα της ελευθερίας τελικά υπερισχύει. Στην κατεύθυνση αυτή υπάρχουν μεγαλύτερα επιτεύγματα. Η ιστορία στο σύνολό της το δείχνει και η Ρωσία είναι η πιο πειστική πρόσφατη εκδήλωση της.
Ας διδαχτούμε από αυτό το μάθημα και να εμπνευστούμε για μεγαλύτερες προσπάθειες στο όνομα ενός νέου κόσμου ανθρωπιάς και ελευθερίας, και μακάρι το θριαμβευτικό μαρτύριο των Sacco και Vanzetti να μας δώσει μεγαλύτερη δύναμη και αντοχή στον υπέροχο αυτό αγώνα.
Γαλλία, Ιούλιος 1929
Άρθρο των Alexander Berkman & Emma Goldman που δημοσιεύτηκε στην αναρχική εφημερίδα The Road to Freedom, Vol 5, Αύγουστος 1929
Το εργατικό τραγούδι παραμένει διαχρονικό, όπως και τα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού, του Στράτου Τσίχλα
Το εργατικό τραγούδι αποτελεί μοναδικό είδος καλλιτεχνικής δημιουργίας καθώς εμφανίζει το χαρακτηριστικό του αμεσότερου λαϊκού προϊόντος. Η αντανάκλαση όλων των προβληματισμών, των ανθρώπινων σχέσεων του λαού (συντροφικών, ερωτικών ή οικογενειακών) καθώς και των μεγάλων ιστορικών και κοινωνικών γεγονότων παρουσιάζονται μέσα από το λαϊκό- εργατικό τραγούδι.
Είναι γνωστές άλλωστε οι ιδιόμορφες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που είχε να αντιμετωπίσει ο ελληνικός λαός μετά την απελευθέρωσή του από τον τουρκικό ζυγό. Γεγονότα όπως ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η Μικρασιατική Καταστροφή, η γερμανική κατοχή, ο εμφύλιος και η δικτατορία, οδήγησαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε μια διαρκή μάχη για επιβίωση. Επιπρόσθετα ο κατεξοχήν αγροτικός πληθυσμός σταδιακά διαχέεται στα μεγάλα αστικά κέντρα, αφενός μεν αναζητώντας εργασία στις νέες βιομηχανίες και αφετέρου για να γλυτώσει από τον πολιτικό στιγματισμό και την έντονη καταπίεση. Όλα τα παραπάνω οδήγησαν στην ακμή του εργατικού τραγουδιού που αποτέλεσε ύμνο των εκάστοτε διεκδικήσεων.
Επίσης ένα μεγάλο κεφάλαιο για το εργατικό τραγούδι αποτέλεσε και το μεταναστευτικό εργατικό τραγούδι. Ο ελληνικός λαός διακρίθηκε από έντονη κινητικότητα καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Το χαρακτηριστικό αυτό δεν θα μπορούσε να μην αποτυπωθεί στα τραγούδια των μεταναστών που διακρίνονται από τη διήγηση των δύσκολων συνθηκών που αντιμετώπιζαν αλλά και από την έντονη νοσταλγία για την πατρίδα και των αγαπημένων τους προσώπων.
Τα είδη του εργατικού τραγουδιού που προέκυψαν από τις συνθήκες που αναφέρθηκαν παραπάνω, θα αναλυθούν εν συντομία ακολουθώντας ως επί το πλείστον έναν χρονολογικό άξονα.
Γράφει η Καλιόπη Αλαχούζου
«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει.
Bartolomeo Vanzetti»
«Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσα να είχα ζήσει τη ζωή μου ανάμεσα σε γελοίους ανθρώπους.Θα μπορούσα να είχα πεθάνει απαρατήρητος, άγνωστος, αποτυχημένος.Αυτό είναι η σταδιοδρομία μας και ο θρίαμβός μας. Ποτέ, σε όλη μας τη ζωή, δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος.Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι πόνοι μας – είναι ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός πωλητή ψαριών – είναι τα πάντα!
Nicola Sacco
Nicola Sacco
Γεννήθηκε το 1891, σε μια οικογένεια με δεκαεπτά παιδιά, στο Torremaggiore.Τα χρόνια που πέρασε στο χωριό του, αυτά της παιδικής του ηλικίας, ήταν τα πιο γλυκά της ζωής του.Σε ηλικία 14 ετών αφήνει το σχολείο για να δουλέψει στα χωράφια, ως εργάτης γης.Παρέα με τον αδελφό του Sabino, ονειρεύεται ταξείδια και τη φυγή για την Αμερική, τη «Γη της Επαγγελίας».Το όνειρό τους πραγματοποιείται και μια μέρα του 1908 ξεμπαρκάρουν στην Αμερική.Ο Nicola ήταν 17 ετών.
Ο Sabino δεν υπομένει την εξορία και τη ζωή του μετανάστη και, σε λιγότερο από ένα χρόνο, επιστρέφει στο χωριό.Ο Nicola επιμένει.Μαθαίνει επάγγελμα και ειδικεύεται στην καασκευή παπουτσιών.Το 1913 γίνεται μέλος σε μια αναρχική ομάδα με το όνομα «Κύκλος Κοινωνικών Μελετών» και συμμετέχει στη διοργάνωση συναντήσεων σε γειτονικές πόλεις, μοιράζει φυλλάδια και πολιτικό υλικό, οργανώνει εράνους υπέρ των απεργών και συνοδεύει τους Trescaκαι Galleani, γνωστούς επαναστάτες και αναρχικούς.
Το 1916, η ομάδα του διοργανώνει μια συνάντηση στο Milford, με σκοπό να συγκεντρώσει πόρους για την υποστήριξη των απεργών ενός εργοστασίου της Minnesota. Καθώς η αστυνομία δεν είχε επιτρέψει τη συνάντηση, οι ομιλητές συλλαμβάνονται και, μαζί τους, ο Sacco.Καταδικάστηκε στην πληρωμή κάποιου προστίμου και αυτή ήταν η μοναδική του καταδίκη, μέχρι εκείνη τη νύχτα του Μάη του 1920, που συνελήφθη μέσα σε ένα τραμ του Brokton.
Bartolomeo Vanzetti
«Ανώνυμος, μέσα στο πλήθος των ανωνύμων».Έτσι περιγράφεται στην αυτοβιογραφία του των είκοσι σελίδων, που έγραψε μέσα στη φυλακή του Charlestown, με τίτλο «Ιστορία μιας ζωής προλεταρίου».
Ο Bartolomeo γεννήθηκε το 1888, σ’ ένα μικρό χωριό του Piemonte, το Villafalleto.Ιδιαίτερα χαρισματικό και έξυπνο παιδί, με τεράστια έφεση για μάθηση, θα γινόταν, σύμφωνα με τους δασκάλους του, δάσκαλος ο ίδιος ή ακόμα και φιλόσοφος.Ο πατέρας του, εκτιμώντας πως οι σπουδές κόστιζαν πολύ, προτίμησε να τον βάλει, ως μαθητευόμενο, να μάθει την τέχνη του ζαχαροπλάστη, παρά να τον αφήσει να συνεχίσει τις σπουδές του.Από τόπο σε τόπο, δουλεύοντας σκληρά από πόλη σε πόλη, άρπαξε μια σοβαρότατη πλευρίτιδα, που ανάγκασε τον πατέρα του να τον αναζητήσει στο Τορίνο και να τον πάρει μαζί του στο σπίτι.Οι μέρες που πέρασε στο χωριό του αναρρώνοντας, με τη στοργική φροντίδα της μάνας του, έγραψε αργότερα πως ήταν οι πιο όμορφες της ζωής του.
Η ευτυχία του όμως δεν ήταν παρά εφήμερη, καθώς η μητέρα του, χτυπημένη από τον καρκίνο, θα πεθάνει μετά από τρεις μαρτυρικούς μήνες.Ο Vanzettiτην περιποιήθηκε με την ίδια στοργή και αφοσίωση που τον είχε περιθάλψει και εκείνη.Μετά το θάνατό της έφυγε για την Αμερική, μέσω Χάβρης, έχοντας διασχίσει τη Γαλλία με τα πόδια. Από τη Νέα Υόρκη βρίσκεται στο Πλύμουθ, όπου και παραμένει.Εκεί ανδρώνεται, δουλεύοντας σκληρά σε διάφορες πόλεις, κάνοντας όλα τα επαγγέλματα που βρίσκονταν στο τελευταίο σκαλί της κοινωνικής κλίμακας.
Για να αντισταθμίσει την έλλειψη μόρφωσης που τον απασχολούσε ιδιαίτερα, ο Vanzettiδιαβάζει μανιωδώς.Δαρβίνος, Σπένσερ, Ουγκώ, Ζολά και Τολστόι συγκαταλέγονται ανάμεσα στα αναγνώσματά του, αλλά πολύ γρήγορα πείθεται πως μόνο η αναρχία θα ελευθέρωνε την ανθρωπότητα από τις αλυσίδες της και άρχισε να εμβαθύνει στη μελέτη των έργων των Προυντόν, Κροπότκιν και Μαλατέστα, τους οποίους αγαπούσε ιδιαίτερα.
Αρχικά εργάστηκε, όπως οι περισσότεροι ιταλοί μετανάστες, στη Σχοινοποιΐα του Πλύμουθ.Χάνει τη δουλειά του μετά από τη συμμετοχή του σε μιαν απεργία μακράς διαρκείας, το 1916.Ένας συμπατριώτης του, που επιστρέφει στην Ιταλία, του πουλάει τη χειράμαξα του και την «επιχείρησή» του, ως πλανόδιος πωλητής ψαριών.Με αυτή την καινούρια του ιδιότητα, ο Vanzetti έγινε γνωστός και ιδιαίτερα αγαπητός στη συνοικία.Πεταχτά μήλα προσώπου, μουστάκια που κατέβαιναν, φιλικός με τα παιδιά που τον φώναζαν «Bart», πραγματοποιούσε καθημερινά τις παραδόσεις ψαριών σε αυτούς τους φτωχικούς δρόμους, τους γεμάτους από ιταλού
Άρθρο της εφημερίδας Frankfurter αναφέρει: «Εκτός της αίθουσας του δικαστηρίου η Κόκκινη υστερία κάνει θραύση: εντός, της επετράπη να κυριαρχήσει».
Οι συνήγοροι κάνουν έκκληση στον κόσμο: «Ελάτε με τρένα και πλοία! Ελάτε με τα πόδια ή με οχήματα! Ελάτε στη Βοστόνη!» ενώ δεκάδες εκκλήσεις στοιβάζονται στο γραφείο του κυβερνήτη. Μια από αυτές φέρει τις υπογραφές 474.842 πολιτών και μια δεύτερη άλλες 153.000. Η υπεράσπιση κάνει ακόμα μια προσπάθεια αναψηλάφησης της δικής με το αιτιολογικό της μεροληψίας του δικαστή, αίτημα που απορρίπτεται. Οι συνήγοροι στρέφονται στο Ανώτατο δικαστήριο μα και πάλι το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό. Μέχρι την παραμονή της εκτέλεσης γίνονται συνεχείς προσπάθειες – αλλά όλα τα αιτήματα απορρίπτονται. Ο νομικός αγώνας έχει λήξει και οι δυο άντρες οδεύουν αμετάκλητα προς την ηλεκτρική καρέκλα.
Μετά από έξι χρόνια σε ξεχωριστές φυλακές οι Sacco και Vanzetti ξανασυναντώνται στη φυλακή της Charlestown, όπου είχε αποφασιστεί να εκτελεστούν. Η πόλη μετατρέπεται σε φρούριο, ενώ οπλοπολυβόλα τοποθετούνται στα τείχη της φυλακής.
Στους δρόμους περιπολούν εκατοντάδες άντρες των δυνάμεων ασφαλείας ενώ η Western Union εγκαθιστά 18 νέα τηλεγραφικά καλώδια για να αντεπεξέλθει στην παγκόσμια ζήτηση ειδήσεων για το θέμα.
Εβδομήντα χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Charlestown και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ανακοίνωσαν ότι θα λειτουργήσουν πέραν του ωραρίου τους για να αναμεταδώσουν τις εξελίξεις.
Πρώτος ο Sacco, ο οποίος πριν το ρεύμα διαπεράσει το κορμί του φώναξε «Ζήτω η αναρχία!» και πρόσθεσε πιο ήρεμος «αντίο γυναίκα μου, παιδιά μου και φίλοι μου».
Ο Vanzetti δήλωσε πριν τον δέσουν στην ηλεκτρική καρέκλα «Επιθυμώ να δηλώσω ότι είμαι αθώος. Ποτέ δεν διέπραξα έγκλημα, κάποιες αμαρτίες ναι, αλλά ποτέ έγκλημα. Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για μένα. Είμαι αθώος για όλα τα εγκλήματα, όχι μόνο γι’ αυτό αλλά για όλα. Είμαι ένας αθώος άνθρωπος». Όταν τον έδεναν στην καρέκλα πρόσθεσε «Τώρα επιθυμώ να συγχωρέσω ορισμένους ανθρώπους γι’ αυτό που μου κάνουν».
Ο φρουρός έδωσε τα σήμα και το χιλιάδες βολτ διαπέρασαν τον βουρκωμένο Van
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν ή μεταφράστηκαν
Encylopedia of the American Left. Ed. Mari Jo Buhle, Paul Buhle, and Dan Georgakas. New York: Oxford UP, 1998.
Sacco και Vanzetti: 85 χρόνια από την εκτέλεση των δύο θρυλικών αναρχικών,tvxs
English.illinois.edu
Encyclopedia Βritannica,Bartolomeo Vanzetti-Nicola Sacco
Murderpedia.org, Juan Ignacio Blanco
Παρακαλούμετουςαναγνώστεςμας, εάναντιγράφουνταθέματατουιστολογίου, νααναφέρουντηνπηγγήσεβόμενοιτηνπροσωπικήεργασίακαιτονκόποπουαπαιτείται. Να μην παραλείπονται επίσης οι πηγές και η σχετική βιβλιογραφία.
Το εργατικό και επαναστατικό τραγούδι είναι στενά δεμένο με τους αγώνες των λαϊκών μαζών, με μεγάλους απεργιακούς αγώνες, με επαναστάσεις και ξεσηκωμούς.
Γραμμένα κάποια από επώνυμους, πολλά από ανώνυμους καλλιτέχνες, τα εργατικά και επαναστατικά τραγούδια εκφράζουν τα συναισθήματα και τη συνείδηση των καταπιεζομένων, τις ταξικές αντιθέσεις και το επίπεδο της ταξικής πάλης της εποχής που γράφτηκαν.
Από τους ανώνυμους τροβαδούρους του Πολέμου των Χωρικών στο μεσαίωνα του, «Οι σκέψεις είναι ελεύθερες»,
τη «Μασσαλιώτιδα» της Γαλλικής Επανάστασης,
τους κομμουνάρους της Παρισινής Κομμούνας,
τον Ευγένιο Ποτιέ (Eugene Pottier) της «Διεθνούς»,
τον Ζαν Μπατίστ Κλεμάντ της «Ματωμένης εβδομάδας»,
τους τραγουδιστάδες της Οκτωβριανής Επανάστασης,
τον Μαγιακόφσκι,
μέχρι τον Γιάννη Ρίτσο που τις μεγάλες, ματωμένες μέρες του Μάη του 1936 θα γράψει μέσα σε τρία 24ωρα τον «Επιτάφιο» που η Μεταξική δικτατορία θα τον κάψει στα Προπύλαια,
τον Γούντι Γκάθρυ τον τραγουδοποιό της αμερικάνικης εργατικής τάξης και μέχρι τα αντάρτικα τραγούδια που γεννήθηκαν και τραγουδήθηκαν σ’ όλες τις κατεχόμενες από τους Γερμανούς κατακτητές χώρες της Ευρώπης,
στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ξέχωρα στη δικιά μας και μέχρι τον Χιλιανό Βίκτορ Χάρα το 1973 που πριν τον σκοτώσουν οι πραιτοριανοί του Πινοσέτ θα του σπάσουν τα χέρια χλευάζοντας τον, για να μην μπορεί να παίζει στην κιθάρα τα τραγούδια του, που τελικά θα τα σφραγίσει με το αίμα του.
Όπως έχει πει ο μεγάλος Σοβιετικός συνθέτης, ο Σοστακόβιτς
«Κάθε φορά που η ανθρωπότητα κάνει ένα βήμα προς τα μπρος, οι μουσικοί είναι στην πρώτη γραμμή ανάμεσα στους σημαιοφόρους.Δίνουν δύναμη στους γενναίους αγωνιστές, συνεφέρνουν τους αδύνατους και ενθαρρύνουν τους διστακτικούς. Η μεσαιωνική φεουδαρχική κοινωνία καταστράφηκε από τον εξεγερτικό ρυθμό της Μασσαλιώτιδας. Οι αλυσίδες της καπιταλιστικής καταπίεσης έσπασαν σε κομμάτια από τη ρωμαλέα μελωδία της Διεθνούς».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
-
-
- Γειά σου περήφανη και αθάνατη εργατιά, ΓΣΕΕ, Αθήνα, Ιανουάριος 2000
- Ρεμπέτικη Ανθολογία, τόμ Α&Β, Τάσος Σχορέλης, Πλέθρον, Αθήνα, 1981
- Ρεμπέτικο και πολιτική, Νέαρχος Γεωργιάδης, Σύγχρονη Εποχή, 2009
- Ιστορία του Ελληνικού εργατικού κινήματος, Γιάννης Κορδάτος, Μπουκουμάνη, 1972
- Τραγούδια της Εθνικής μας αντίστασης, Έκδοση Δημοκρατικής Κίνησης νέων Παγκρατίου, Σεπτεμβρίου 1975
- Το αντάρτικο και το επαναστατικό τραγούδι, ΜΝΗΜΗ, ΑΘΗΝΑ 1977
- Μπόμπ Ντύλαν, Τζο Χίλλ, Γούντυ Γκάθρυ Ουμπέρτο Φιόρι, ΝΕΦΕΛΗ, 1981
- Country music, Μαριάνο Ντε Σιμόνε, Στάχυ, 1991
- Άπαντα Λένιν, «ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΠΟΤΙΕ», τομ 22
Θανάσης Κοντοφάκας
Μιλώντας για το «εργατικό τραγούδι», θα πρέπει να το διαχωρίσουμε από το «τραγούδι της εργασίας», στο οποίο εντάσσονται και τραγούδια που δεν αναφέρονται στον κόσμο της εξαρτημένης μισθωτής εργασίας, συμπεριλαμβάνοντας και θέματα που αφορούν ανεξάρτητους παραγωγούς, όπως μικροϊδιοκτήτες αγρότες και τεχνίτες, ψαράδες, επιτηδευματίες και άλλους.
Ως εργατικό τραγούδι ορίζουμε αυτό που αντλεί τη θεματική του από τον κόσμο που υφίσταται άμεσα την καπιταλιστική εκμετάλλευση και κατά συνέπεια την εργατική τάξη.
Η εργατική τάξη της εποχής αρνείται, μέσα και από τα τραγούδια που την εκφράζουν, το καθεστώς που επέβαλαν οι νικητές του Εμφυλίου.
Όπως αναφέρω συχνά, μιλώντας για το λαϊκό τραγούδι εκείνων των χρόνων, μια ενσωματωμένη και παραιτημένη εργατική τάξη θα τραγουδούσε «Στο Άλα Κάλα Κούμπα τρελαίνονται για ρούμπα».
Ετούτη η εργατική τάξη τραγουδούσε «Πικρό σαν δηλητήριο είναι το διαβατήριο που πήρα για τα ξένα» και «Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ, βρε κόσμε γυάλινε».
Ο Γιώργος Αλεξάτος είναι συγγραφέας και ιστορικός
