Κραχ Radio

«μάταιος ο κόσμος αλλά πέρασμα»

η προσευχή του σκουληκιού
και άλλες μικρές ιστορίες
για τον έρωτα
το θάνατο
το χαμό
μα και το πείσμα
να συνεχίζεις

όλα σε ένα mixtape
στη μηχανή #11

1 ώρα, 4 ποιήματα
Ο Επαναστάτης – Γ. Ρίτσος
Ιστορία – Τ. Λειβαδίτης
Πορτοκαλιά/Βρέχει – Μ. Σαχτούρης

Τί θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τί θλιβερός χειμώνας! Ένα
πορτοκαλί μεσοφόρι κρέμεται, ένα ροζ ξεσκονόπανο και βρέχει.
Ένας γέρος κοιτάζει μέσ’ απ’ το τζάμι. Ένα ξερό δέντρο, ένα
φως αναμμένο χρώμα πορτοκαλιού. Ένα δέντρο με πορτοκάλια
πιο πέρα. Και το κορίτσι αναποδογυρισμένο και το φλιτζάνι
σπασμένο κι όλοι, Θε μου, να κλαίνε να κλαίνε να κλαίνε
Κι ύστερα χρήματα χρήματα χρήματα πολλά
Τί θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τί θλιβερός χειμώνας, Θε μου!
Τί θλιβερός χειμώνας

Μ. Σαχτούρης, 1956

η μηχανή#10
χωρίς περιττά λόγια
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων (ΚΡαΧ)

«Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις.»
Τάσος Λειβαδίτης

στη μηχανή #9
συλλογιζόμαστε κάθε σπίτι
σπιτικό
σπιθαμή
στέγη
εστία
αυλή
ό,τι βλέπει κάποιος όταν νιώθει πως ανήκει·
μα κυρίως το πουθενά

Πώς χάνει κανείς το σημείο αναφοράς του ρωτάς;
πώς εξαφανίζεται;
όσο γρήγορα και όσο επώδυνα υπάρχει
το εκεί έξω και το εδώ ανύπαρκτα.
Η πιο αποτελεσματική βία ξεδιπλώνεται με βήματα αργά.

στη μηχανή#8
η τέχνη αντεπιτίθεται

μία

ρωγμή

τη φορά

καθώς
πλέχουμε
και προχωρούμε
δίχως τύψεις

«Πάρτε όμως ένα θρύψαλό μας
κρατήστε το
μ’ αυτό κρυφά να μας θυμάστε»

Βύρων Λεοντάρης

«Για τα καρναβάλια της καθημερινότητας λέτε, για τα πορνό των σύγχρονων
στίχων, των ειδήσεων, της ζωής έτσι όπως έγινε… Ε, σήμερα η ανατροπή είναι η
αλήθεια, η αυθεντικότητα των ήχων και των λέξεων που χρειάζεται την Αποκριά
για να λεχθεί». Δόμνα Σαμίου

Μια parental advisory μηχανή#7
για τις φωνές που σπάνε τη σιωπή
μέσα στα καρναβάλια της
καθημερινότητας
που βρίσκει
χυδαία
εκπαιδευτικούς
στο εδώλιο

Το θέμα είναι τώρα τί λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας

Το θέμα είναι τώρα τί λες.

Μ. Αναγνωστάκης, Ο Στόχος, 1970.

Η μηχανή#6
σας εξιστορεί τα Δεκαοχτώ Κείμενα
– «Μέσα σέ πόλεμο — φαντάσου, ἑλληνικά ποιήματα.» –
ιστορική πράξη
ομαδικής
δημόσιας
αντίστασης
πνευματικών ανθρώπων
κατά της δικτατορίας

«Προκόβουμε καταπληκτικά»
Γ. Σεφέρης
[Φράση γεμάτη σαρκασμό γραμμένη στο ημερολόγιο του
κάτω από την ημερομηνία της 21ης Απριλίου 1967]

«Ηλεκτροφόρα σύρματα φράζουν τα όνειρα
μα θα ’θελαν –»

Ν. Καρούζος, «Αθήνα, η φλόγα που το χρώμα της είναι γαλάζιο», Ποιήματα (1961)

η μηχανή #5
καταγράφει στη συλλογική μνήμη
μια σατιρική/ποιητική/πολιτική παρέμβαση
στα Αθηναϊκά ραδιοκύματα
κι εκπέμπει προς αυτά
με μια κίνηση της βελόνας
από το Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων (ΚΡαΧ)

«Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου.» (Α. Εμπειρίκος)

η μηχανή #4
μεταφράζει τα πάντα γύρω
διασκευάζει
ερμηνεύει
αποδομεί
και αποδίδει ελεύθερα
«αναπάντεχα μέρη αλλουνού κόσμου» (Δ. Σολωμός)

Η κοινωνική απελευθέρωση της μετάφρασης
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων (ΚΡαΧ)

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κ. Καβάφης, «Τείχη», 1897.

η μηχανή#3 στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων (ΚΡαΧ)
είναι για τα παιδιά και…
τα τούβλα που τα περιβάλλουν

με τη σύμπραξη παιδικών φωνών
όπως ηχογραφήθηκαν κατά τη διάρκεια
εντατικού κραχοεργαστηρίου
στο 14ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Χανίων

φλογισμένα
τοπία
πρόσωπα
αστέρια
φιλιά
φλογισμένες φωνές
κι ο αέρας φλογισμένος κι αυτός
αλλά και μια
‘Φωτιά ωραία φωτιά’ που μας καίει
και μας λέει τη ζωή
γιατί

‘Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ’ τα χέρια’
(Οδυσσέας Ελύτης)

Η ποίηση ως προσευχή και τέχνη/τροφή για όλους
με στίχους από Κυριάκο Συφιλτζόγλου και Alyson Hallett
λίγες εβδομάδες μετά το 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Χανίων!

‘Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυο.’

Τάκης Σινόπουλος, «Ο καιόμενος», 1976.

Featured Image: Από ένα φωτογραφικό οδοιπορικό σε ακατοίκητα σπίτια του νομού Δράμας του Κυριάκου Συφιλτζόγλου.

blues
negro spirituals
και το υπέροχο λογοτεχνικό τραγούδι της Τόνι Μόρρισον (1931-2019)

«Πεθαίνουμε.
Αυτό μπορεί να είναι το νόημα της ζωής.
Αλλά γεννάμε λέξεις.
Αυτό μπορεί να είναι το μέτρο της ζωής μας…».