Άρχισε ο αέρας, Δεκέμβρη να μυρίζει..
Πέρασαν 16 χρόνια που τότε που μια παρέα ανηλίκων στην γωνία των οδών Τζαβέλα καιΜεσολογγίουστα Εξάρχεια, δέχτηκε επίθεση εντελώς αναίτια, απο τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, με αποτέλεσμα από τις σφαίρες του να δολοφονηθεί ο 15 χρόνος Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν της συγκεκριμένης δολοφονίας, όσο κι αν προσπάθησαν να το παρουσιάσουν ως εξοστρακισμό, θα μείνουν χαραγμένα σε όσους τα έζησαν και σε όσους συμμετείχαν.
Οι κραδασμοί που προκάλεσαν οι μεγαλειώδεις αντιδράσεις και κινητοποιήσεις του μαθητικού, φοιτητικού, εργατικού κινήματος, ήταν κάτι που θύμιζε παλαιότερες εποχές.
Όλος αυτός ο κόσμος μέσα απο συνελεύσεις, κινητοποιήσεις και συγκρούσεις έστειλε ένα βροντερό “ΩΣ ΕΔΩ” προς κάθε κατεύθυνση. Κατάλαβε πως χωρίς κανένα δισταγμό μας σκοτώνουν και αποφάσισε να διαφοροποιηθεί, να φωνάξει και όσο μπορεί να ριζοσπαστικοποιηθεί, για να δείξει πως δεν αντέχει άλλο. Και για ένα μικρό διάστημα τα καταφέραμε..σταμάτησε να είναι ουτοπία, καταφέραμε όλο αυτό να το μετατρέψουμε σε ζωή!
Όσο μακρινές και αν μοιάζουν οι μέρες εκείνες, ένα ερώτημα έρχεται και μας τριβελλιζει..“πότε καταφέραμε και τα κάναμε όλα αυτά”;
Είχαν προηγηθεί οι νίκες του 2006 με τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος για το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, το οποίο δεν πέρασε ποτέ. Εκεί μάθαμε για πρώτη φορά στην πράξη ότι όσο είμαστε μαζί και οργανωμένοι θα νικήσουμε. Δεν ήταν μόνο η εμπιστοσύνη που νιώσαμε μεταξύ μας, αλλά και η σιγουριά καθώς μέσα σε ανοιχτές και ισότιμες διαδικασίες ανταλλάξαμε ιδέες και είδαμε πως αυτό που περιγράφαμε σαν φαντασιακό μπορεί να λειτουργήσει.
Από την άλλην βλέπαμε επί χρόνια όλες τις κυβερνήσεις γεμάτες σκάνδαλα ολυμπιακών προδιαγραφών να μην τους αγγίζει τίποτα, προωθώντας έναν διεφθαρμένο και σάπιο τρόπο ζωής, ενισχύοντας την αστυνομοκρατια και βάζοντας χέρι σε κατοχυρωμένα επί δεκαετιών, εργατικά δικαιώματα.
Ακολούθησαν χρόνια, τα οποία δεν ήταν και λίγα, χρόνια εξαθλίωσης τα οποία με τις συνεχόμενες οικονομικές κρίσεις και τον φόβο που γέμισε όλη την κοινωνία, μας έκαναν να πάρουμε την επιλογή να μείνουμε σπίτι, να εγκαταλείψουμε τον δρόμο και την διεκδίκηση, να αισθανθούμε πως δεν αντέχουμε αναθέτοντας την ευθύνη εκεί που μας έχουν μάθει ότι έχει την μόνιμη ισχύ και μπορεί να μας παρέχει την ασφάλεια, δηλαδή στο κράτος .
Το αποτέλεσμα ήταν να δεχτούμε όλα τα χυδαία σχόλια απο μια μικροαστική κοινωνία για το πως ο τότε Δεκέμβρης δεν ήταν εξέγερση, αλλά μια αγέλη ατόμων που βγήκε να σπάσει τις περιουσίες μας .Φτάσαμε στο σημείο να ξεχάσαμε για ποιο λόγο εξεγερθηκαμε, να συμπεριφερόμαστε δηλαδή με ντροπή για το ότι έγινε.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε τη βία κάθε είδους και μορφής απο τα πάνω πρός κάθε αδύνατο που προσπαθεί να αντιδράσει, συνηθίσαμε να βλέπουμε πόσο εύκολα εκτοπίζονται κάθε μορφής ατομικότητες ή ομάδες ανθρώπων.
Προτιμούσαμε να ακούμε τα ψέματα περί καλύτερων ημερών μαζί με το οτι καλό θα ήταν να μη κάνουμε φασαρια διοτι περιμένουμε την την ανάπτυξη .
Ανταλλάξαμε το αυθόρμητο με την υποσχέσεις και τώρα που μας ζητάνε τα πάντα πίσω εμείς ενοχικά λέμε πως έχουν δίκιο.
Το συντηρητικό κλίμα της κοινωνίας εκείνης της εποχής, αντικαταστάθηκε με έναξεκάθαρο αντιδραστικό κόσμο και με τα σημερινά νεα δεδομένα οδηγούμαστε στο να επικρατήσει ένας σκοταδισμός όλο τον κόσμο .
Οι εξουσίες (οικονομικές, πολιτικές, δικαστικές) με περίσσιο αυταρχισμό και ακραίο ρεβανσισμο θέλουν να τιμωρήσουν και με αυτό τον αναθεωρητισμό που έχει επικρατήσει, να διαγράψουν αν γίνεται ακόμα και την πιο μικρή φωνή αμφισβήτησης.
Ξεδιάντροπα χωρίς κανένα δισταγμό μας κουνάνε διδακτικά το δάχτυλο και έχουν το θράσος να αποφασίζουν για τις ζωές μας όπως τους συμφέρει .Ποιοι αυτοί που το τόσα σκάνδαλα που δε προλαβαίνουμε ούτε να τα μετρήσουμε .Ενώ από την άλλη εμείς με μια κυνικότητα που βρισκόμαστε προτιμάμε αμήχανα να κρυφτούμε πίσω από τον κάθε ισχυρό βλέποντας ότι γίνεται γύρω μας με μια κοινωνική απαξίωση .
Προς όλο αυτό τον κόσμο που βλέπει τις σταγόνες που λέγαμε πως ήμασταν για την μπόρα που έρχεται, εμείς απαντάμε :
Όχι για εμάς συνεχίζεται..δε σταμάτησε ποτέ .
Αν μάθαμε κάτι είναι πως δεν έπρεπε να είχαμε φύγει ποτέ από τους δρόμους αν θέλαμε να έρθει η νίκη .
Να ξαναβγούμε στους δρόμους, να βρούμε πάλι την συντροφικότητα για να έρθουν οι επόμενες νίκες .
Ως κοινωνικός Χώρος Πυρόβολος, δε βλέπουμε κάτι άλλο να κάνουμε από το να συνεχίσουμε να προσφέρουμε την αλληλεγγύη μας για να αποδείξουμε πως αυτοί είναι που φοβούνται και κρύβονται πίσω από τους στρατούς των πραιτοριανών τους. Φοβούνται γιατί γνωρίζουν πως όσα καταφέραμε τις μέρες του Δεκέμβρη, είναι αυτό που δε θα καταφέρουν ποτέ να ελέγξουν .
Να μην αφήσουμε ούτε σπιθαμή γης. Ας αντισταθούμε λοιπόν σε όλους αυτούς που τόσο αναίσχυντα μας καταπιέζουν!
Για όλα τα παραπάνω και θέλοντας να θυμίσουμε ότι ο μόνος αγώνας που χάθηκε είναι αυτός που δεν δόθηκε, θα προβάλουμε την Πέμπτη 5/12 στις 20:00, την ταινία “La Haine” (1995) του σκηνοθέτη Ματιέ Κασσοβιτς.
Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι!
Αλέξης Γρηγορόπουλος, Παρών!
Άμεση απελευθέρωση στον Νίκο Ρωμανό!
Κοινωνικός Χώρος Πυρόβολος
Χορτατσων 7
