Ρίχνετε κάπου-κάπου
λίγη ποίηση στη ζωή σας,
πετάτε της κάπου-κάπου κάνα στίχο
να τον βρίσκει μπροστά της,
να τον βρίσκη μεσ’ στα πόδια της,
να σκουντουφλά,
να συνέρχεται.
Κ. Μόντης
η μηχανή #155
σκουντουφλά πάνω σε στίχους
και κάπου κάπου
συνέρχεται –
Eίμαστε με ό,τι ανεβάζει τους ανθρώπους
Eίμαστε με τους καημούς τους
Eίμαστε με τα όνειρά τους
Kαι τούτο
Kαθώς ο πιο μεγάλος ήλιος του καλοκαιριού
Eίναι η ερημική τιμή μας.
Ν. Καρούζος
