Θα ’μουνα μια βουκαμβίλια
Που σιωπηλά υψώνεται στον ουρανό
Με κορμό στέρεο σαν λεπίδα
Κι αρνείται να ρίξει τα λουλούδια της στο χώμα.
Ω , πόσο το ξέρω πως τίποτα απ’ αυτά δεν είμαι.
Μονάχα μια κραυγή
πετρωμένη στην κόχη της πένας
Ε. Παραδεισάνου
πληγές
θύμησες
κατάθλιψη
και μοναξιές
πλάι στη βουκαμβίλια
μηχανή #199
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
κι η βοκαμβύλια όσο πάει και θεριεύει
