Να τα πούμε;
από το ‘Μια μέρα!’
του Μπέκετ
έως το
‘Να είμαι, να μην είμαι’
του Ρίτσου
και από τον γενικό χρόνο
του Καρούζου
έως
τον αιωνίως παρόντα χρόνο
του Έλιοτ
η μηχανή #181
στ(ι)χίζει το χρόνο
στο Κοινωνικό Ραδιόφωνο Χανίων
«Θα πάψετε επιτέλους να με βασανίζετε με τον καταραμένο τον χρόνο σας! Είναι απάνθρωπο! Πότε! Πότε! Μια μέρα! Δεν σας φτάνει αυτό; Μια μέρα σαν τις άλλες, μια μέρα μουγγάθηκα, μια μέρα τυφλώθηκα, μια μέρα θα κουφαθούμε, μια μέρα γεννηθήκαμε, μια μέρα θα πεθάνουμε, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή, δε σας φτάνει αυτό; Γεννιόμαστε καβάλα σ’ ένα τάφο, αστράφτει το φως μια στιγμή, κι ύστερα πάλι σκοτάδι»
Σάμιουελ Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό (1948)
