Εργασιακά

Θα ξεκινήσω λοιπόν λέγοντας ότι αυτή τη στιγμή είμαι στον αέρα εργασιακά και ο χρόνος πιέζει αφόρητα όσον αφορά την εποχιακή εργασία. Γνωρίζω επίσης πολύ καλά ότι αυτό το ποστ μπορεί να αποτελέσει το κύκνειο άσμα μου στον χώρο του Τουρισμού, μιας και η πιάτσα είναι μικρή και ιδιαιτέρως διαχυτική και ομιλητική. Ποσώς με ενδιαφέρει όμως μιας και προέχει η ψυχική μου υγεία. Μπαίνουμε λοιπόν στο νέο έτος, μετα απο έξι χρόνια συνεργασιας όσον αφορά εμένα, θεωρώντας ως αυτονόητο οτι θα έχουμε δουλειά και την νέα σεζόν όπως ακριβώς ίσχυε για όλους μας τα προηγούμενα χρόνια. Ξαφνικά, στις 17 του Γενάρη μαθαίνουμε ότι το τμήμα μας στα Χανιά κλείνει. Όσοι εργάζονται στον Τουρισμό ξέρουν πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο είναι εγκληματικό να γίνεται σε αυτό το χρονικό σημείο χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση, μιας και ένα μεγάλο ποσοστό των διαθέσιμων θέσεων έχει ήδη καλυφθεί μέχρι τοτε.

Ξεπερνώντας σιγά σιγά το αρχικό μούδιασμα, μου γίνεται παράλληλα και μια ημιεπίσημη πρόταση να μεταφερθώ σε άλλο τμήμα και να μείνω στην εταιρεία. Κακώς, πολύ κακώς, ύστερα και απο πίεση απο οικογένεια και φίλους, έβαλα φρένο σε κάποιες πιο ριζοσπαστικές κινήσεις που είχα σκεφτεί και επαναπαύτηκα, απορρίπτοντας εντωμεταξύ 3 (ολογράφως τρείς) προτάσεις για συνεργασία απο άλλα γραφεία/ξενοδοχεία.

Εν τέλει, στις 19 του Φλεβάρη μαθαίνω οτι ούτε και η μεταφορά μου σε άλλο τμήμα εντός της εταιρείας είναι δυνατή. Το πιο αστείο , ο απόλυτος παραλογισμός: ζητούνται έξι νέοι εργαζόμενοι στο Ηράκλειο για να κάνουν την δουλειά που κάναμε στα Χανιά, στο τμήμα μας που υποτίθεται έκλεισε. Και ούτε ένας, ούτε ένας άνθρωπος στην εταιρεία δεν είχε την ευθιξία να βάλει ένα τέλος σε αυτόν παραλογισμό. Ένας άνθρωπος δεν βρέθηκε να πει οτι πρέπει να μας απορροφήσει η εταιρεία εσωτερικά τουλάχιστον για φέτος, μιας και είναι πολύ αργά πια. Αυτή είναι λοιπόν η TUI HELLAS και έτσι συμπεριφέρεται στους εργαζόμενους της. Για να μάθει ο κόσμος στην Κρήτη και σε όλη την Ελλάδα ποιά είναι αυτή η TUI HELLAS και ποιό το ήθος των ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις σε αυτήν. Απο εμένα τέλος, τον Ευάγγελο Ματία Κοκκινάκη του Εμμανουήλ και της Ρεετας, ένα μήνυμα προς την εταιρεία: Tα παντελόνια τα φοράω επειδή είμαι μάγκας και έχω λόγο τιμής, όχι επειδή κρυώνω. Τα υπόλοιπα αλλού…

SIX YEARS ON #TUIHELLAS – A BITTER AFTERMATH

So, let me start by saying that I am currently completely clueless regarding my professional future: ending up unemployed on a seasonal industry such as tourism, right before the season starts, means there is a 90% possibility that you will remain unemployed throughout 2020. Not to mention that losing touch with your contacts and network for a whole season may lead to a domino effect that will leave you unemployed for a long period of time – not solely one summer. I am also fully aware that this Facebook public post of mine can be my requiem in the tourism industry of Chania, since the town is small, the job network even smaller and people talk. A lot. But what is mostly important for me now is my mental health,not keeping my mouth shut. So, 2020 started like the previous six years working for TUI,
slowly leaving the winter behind and preparing myself for another demanding tourist season. Nonetheless, on the 17th of January, with no previous warning, notice or update, we learn that TUI is shutting down our department (Excursions) in Chania & Rethymnon. Those involved in the tourism ιndustry know very well that this was sudden death for us, and this is a nice way to put it: no
previous notice meant no time for job seeking, since most of the vacancies in our job sector have already been filled.

While slowly overcoming the initial shock and starting to check my options in terms of finding a job, I am given a semi-formal proposal to move to another department and stay in the company. Foolishly, very foolishly indeed, and under pressure from my family and friends, I accept the offer and put a hold on several crucial moves, in terms of claiming my rights. In the meantime, I rejected three (not one, not two, but three) job offers from some prestigious and well known tourist agencies and hotels.

However, the mockery double up when, on the 19th of February, I am informed that my transfer to another department within the company is not possible anymore. The most absurd part? Six new vacancies are advertised by the company, asking for new employees to settle in the neighbouring town of Heraklion and do the job we did in Chania and Rethymnon, in our supposedly closed-due-to-cuts department. And no one, not even one person in the whole company, had the guts to put an end to this farce. No one even offered us the option of a transition period – which would allow us to work this season as expected, since it was too late for us to find a job, and look for something else next year.

This is TUI HELLAS. This is how it treats its employees. I want all the people in Crete and all over Greece to know how TUI HELLAS deals with their staff, as if they are some disposable material instead of human beings. I want people to know the morality [sic] and work ethos of those taking decisions in this company. And, finally, I, Evangelos Matias Kokkinakis of Emmanuel and Reeta, want to deliver a message to them: I honour my word and my name and take no blow without hitting back. The game has just begun…

Ονομάζομαι Ευγενία Ρουσάλη και στις 22.9.17 ξεκίνησα να εργάζομαι στη ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ. Η εν λόγω εταιρεία-ΜΚΟ δραστηριοποιείται με άτομα, κοινότητες και πληθυσμούς που απειλούνται από κοινωνικό αποκλεισμό με στόχο τη βελτίωση των κοινωνικών τους δεξιοτήτων, την υποστήριξη και την ενδυνάμωσή τους. Τα στελέχη, οι εργαζόμενοι και οι εθελοντές της ΑΡΣΙΣ αναπτύσσουν δράσεις ενώ φαινομενικά εργάζονται και λειτουργούν μέσα από διαδικασίες «συνεργασίας» και «επικοινωνίας» με «σεβασμό στις αρχές αυτές». Η ΑΡΣΙΣ με προσέλαβε ως μαγείρισσα στα πλαίσια του έργου ΜΕΤΟΙΚΟΣ. Το συγκεκριμένο έργο με κωδικό (ΟΠΣ 5017544) χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ταμείο Ασύλου Μετανάστευσης και Ένταξης καθώς και από εθνικούς πόρους.

Στα πλαίσια του έργου αυτού, μου ανατέθηκε να αναλάβω υπηρεσίες στον Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων στην Αθήνα, Μεγάλου Αλεξάνδρου 56, στον Κεραμικό, υπογράφοντας 6μηνη σύμβαση για πενθήμερη εργασία. Αρχικά μου ζητήθηκε και κατέθεσα χαρτιά επαγγελματικής κατάρτισης, δίπλωμα μαγειρικής, αριστείες και βεβαιώσεις από σεμινάρια έθνικ κουζίνας. Επιπλέον προσκόμισα και το πλήρες βιογραφικό μου σε σχέση με την εργασιακή μου προϋπηρεσία σε πεντάστερα ξενοδοχεία, παιδικούς σταθμούς, χώρους εστιάσεων κ.α. Η επαγγελματική μου κατάρτιση φαίνεται και από την άδεια εργασίας ως μαγείρισσα καθώς και από τα ένσημά μου.

Κατά τη διάρκεια των δύο χρόνων εργασίας στη ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ είχα να αντιμετωπίσω την αυταρχική όσο και παράλογη συμπεριφορά της συντονίστριας του ξενώνα Δήμητρας Αρβανιτάκη που ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια της επαγγελματικής δεοντολογίας. Και πιο συγκεκριμένα, δουλεύοντας καθημερινά κάτω από αντίξοες συνθήκες, με τις υλικοτεχνικές υποδομές που απαιτούνταν για τη συγκεκριμένη δουλειά να μην είναι επαγγελματικές και ενώ ανά περιόδους αναγκαζόμουν να μαγειρεύω ακόμη και με ελάχιστές πρώτες ύλες, σχεδόν καθημερινά μου απευθυνόταν με υβριστικούς χαρακτηρισμούς, όπως είσαι άχρηστη, είσαι τεμπέλα, δεν ξέρεις να μαγειρεύεις, ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που σε προσέλαβα, είσαι πολιτικά καραγκιόζης (λόγω της σχέσης μου με συγκεκριμένο αναρχικό στέκι και συγκεκριμένο σύντροφο που βρίσκεται στο στόχαστρο της καταστολής).

Προκειμένου να με ωθήσει προς την παραίτηση φρόντισε να δημιουργήσει εχθρικό κλίμα, στρέφοντας μια μερίδα συναδέλφων και συγκεκριμένα την κοινωνική υπηρεσία εναντίον μου. Μάλιστα κατά τη διάρκεια μιας εποπτείας με τον ψυχολόγο της οργάνωσης έβαλε τα τσιράκια της, ως νέους Μποτρίνι, να μου επιτεθούν κάνοντας αξιολογικές κρίσεις σε σχέση με τη μαγειρική μου. Μάλιστα ένα από τα τσιράκια της που είχε δεν είχε μία εβδομάδα που είχε προσληφθεί ως κοινωνική λειτουργός, μου πρότεινε να παραιτηθώ! Η ένταση της επίθεσης ήταν τέτοια που έβαλα τα κλάματα και έκανα ώρα να συνέλθω φέρνοντας με τη συμπεριφορά τους ακόμα και τους υπόλοιπους εργαζομένους και τον ψυχολόγο σε πολύ δύσκολη θέση.

Αυτή η βίαιη συνθήκη συνεχίστηκε και τελικά ένα χρόνο αργότερα και μετά από πολύ μεγάλη ψυχολογική πίεση και απειλές για τη μη συνέχιση της εργασίας μου, αναγκάστηκα να δεχτώ δυσμενή μεταβολή στη σύμβασή μου, μετατρέποντας την εργασία μου από πενθήμερη σε τριήμερη εκ περιτροπής. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι τα καθημερινά καψώνια και η αυταρχική συμπεριφορά δεν ήταν μόνο προς το πρόσωπό μου αλλά και προς τους φροντιστές που μετά την επίσχεση εργασίας στην οποία είχαν προβεί (λόγω της μη καταβολής των δεδουλευμένων μας για 6 μήνες), την είχαν καταγγείλει για αυταρχική συμπεριφορά στην Πρόεδρο της οργάνωσης Κατερίνα Πούτου. Μάλιστα, η συντονίστρια την περίοδο της επίσχεσης προσπαθούσε να με πείσει να γίνω ρουφιάνος της και να της δίνω πληροφορίες, λέγοντας μου ότι, αυτοί που θεωρείς πολιτικούς σου συντρόφους, έρχονται και σε δίνουν στο γραφείο μου. Επίσης μου χαρακτήριζε τους φροντιστές ως κοπρόσκυλα που κάνουν επίσχεση για να κάθονται και να πληρώνονται. Αυτή της η συμπεριφορά είχε σαν αποτέλεσμα τη σταδιακή παραίτηση των περισσοτέρων φροντιστών σε μια εποχή που η ανεργία είναι στα ύψη. Παράλληλα φρόντιζε να διαχωρίζει εμένα από τον άλλον μάγειρα καθώς και τους υπόλοιπους εργαζόμενους σε καλούς και κακούς. Ιδιαίτερα δε, μετά τη μεταβολή της σύμβασής μου, δεν με έβαζε να δουλεύω τις Κυριακές που το μεροκάματο είναι προσαυξημένο κατά 75%, προκειμένου να συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο ο μισθός μου ώστε να σηκωθώ και να φύγω οικειοθελώς. Μάλιστα μου έλεγε, κουμάντο κάνω εγώ εδώ πέρα! Αν θέλω θα στις δώσω τις Κυριακές, εφόσον συμμορφωθείς.

Στις 16/12/19 είχα ζητήσει από το τμήμα ανθρώπινων πόρων (HR) ραντεβού, προκειμένου να θέσω κάποιους προβληματισμούς σχετικά με μια σύσταση η οποία μου είχε δοθεί από τη συντονίστρια του ξενώνα. Επίσης ήθελα να εκφράσω στο HR την ανησυχία μου για την επικινδυνότητα του χώρου στον οποίο μαγείρευα. Στον συγκεκριμένο χώρο υπάρχουν επικίνδυνες ηλεκτρικές εγκαταστάσεις με ανεπαρκή τροφοδοσία που έχει ως αποτέλεσμα τη συχνή πτώση της τάσης δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στη διαδικασία του μαγειρέματος. Επιπλέον, η έλλειψη επαγγελματικού ψυγείου είχε ως αποτέλεσμα τη γρήγορη αλλοίωση των φαγητών, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Τέλος, ως αναφορά για την ακαταλληλότητα των υποδομών του ξενώνα, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι οι τουαλέτες βρίσκονται δίπλα και απέναντι από την κουζίνα, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τόσο την υγεία των ωφελούμενων όσο και των εργαζομένων. Αξιοσημείωτη είναι και η επανειλημμένη άρνηση της προέδρου της οργάνωσης Κατερίνας Πούτου στο αίτημά μου να τη συναντήσω για να της εκθέσω την κατάσταση. Τελικά έστειλα email προς το HR που περιέγραφα αναλυτικά τη συνθήκη που επικρατούσε.

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που θέλω να θίξω είναι και η κακοδιαχείριση των τροφίμων. Μόνο τυχαίο δεν θα χαρακτήριζα το γεγονός ότι ενώ υπήρχαν στην αποθήκη αρκετά δεκάδες λίτρα ελαιόλαδου, η συντονίστρια για κάποιο λόγο που δεν μου εξήγησε ποτέ, απαγόρεψε να τα χρησιμοποιήσουμε. Έτσι ακόμα και στις σαλάτες εγώ και ο άλλος μάγειρας βάζαμε ηλιέλαιο που είναι μικρότερης θρεπτικής αξίας για τα παιδιά.

Στο μυθιστόρημα Οι Άθλιοι του Βίκτωρος Ουγκώ, η τιμωρία που επιβάλλει ο νόμος στον φτωχό πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη για την κλοπή ενός καρβελιού ψωμί ήταν η φυλακή. Αντίστοιχα η «τιμωρία» που μου επέβαλε η ΑΡΣΙΣ για την άρνησή μου να πετάω καθημερινά το μαγειρεμένο φαγητό της προηγούμενης μέρας και το μπαγιάτικο ψωμί στα σκουπίδια ήταν η απόλυση. Σύμφωνα με τη συντονίστρια και τους υπόλοιπους επαγγελματίες της αλληλεγγύης που τόσο κόπτονται για τα δικαιώματα των ευάλωτων ομάδων, το ότι πήγαινα στα φανερά και όχι στα κρυφά, το φαγητό που ήταν για πέταμα σε καταλήψεις και κοινότητες προσφύγων και μεταναστών, όπως στη Νοταρά, στο Πέμπτο, στη Rosa de foc, σε Κούρδους συντρόφους και αλλού, ήτανε κλοπή που ισοδυναμούσε με την απόλυσή μου. Έτσι από την 1/1 του 2020 έπαψα να δουλεύω στη ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ. Κλείνοντας την καταγγελία μου θα ήθελα να ευχαριστήσω τους πρόσφυγες και τις κοινότητες αγώνα για την αγάπη και την αλληλεγγύη που μου έδειξαν όλο αυτό τον καιρό και θα υπενθυμίσω στη συντονίστρια που έκανε καριέρα στις πλάτες μας, ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι των αφεντικών.

Την καταγγελία αυτή την στέλνω στο Σωματείο Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ) καθώς και στο Επιχειρησιακό Σωματείο της ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ αφενός για να έχουν γνώση των γεγονότων και αφετέρου για να πάρουνε θέση